Het enigma

"En, hoe gaat het met je mannen?" Ik zucht. Ze vraagt er altijd naar als we elkaar zien en ik weet niet goed wat ik moet antwoorde...

"En, hoe gaat het met je mannen?" Ik zucht. Ze vraagt er altijd naar als we elkaar zien en ik weet niet goed wat ik moet antwoorden. "Het is rustig, weinig nieuwe mannen die opduiken of blijven plakken." Ze fronst de wenkbrauwen en ik vertel over de tweede date met de ideale man op papier althans. "We zijn iets gaan eten en daarna nog iets gaan drinken." Ze knikt, dit klinkt veelbelovend.


 "Maar het gaat niks worden..." En ik leg haar uit waarom. "Als je het nu niet spannend vindt, gaat het ook niet meer komen en dan kan je er beter mee stoppen. Misschien als je 65 bent kan je zo een rationele overweging maken." We lachen en ik schud het hoofd. 

"Je kan ook gewoon laat op berichten antwoorden of niet opnemen...", suggereert ze. Het zijn de standaard technieken van online dating, de technieken waar ik me zo vaak aan erger. "Ja, maar dan is het nog niet duidelijk. Ik had gestuurd dat hij niet meer moest komen toen hij stuurde dat hij nog moest vertrekken op het moment dat hij er al had moeten zijn. Ik kon het gewoon niet zeggen toen hij belde..." "Dus ga je met hem eten... Ja, dat is ook een manier om duidelijk te maken dat het niks gaat worden." Ze lacht. "En dan heb je hem dit gezegd?" Ik schud het hoofd en vertel over de berichten van de dag nadien. Wat hij stuurde, mijn reactie en dat ik vond dat ik op dat tweede niet noodzakelijk meer moest antwoorden.

Ze lacht... En zwaait met haar hand, alsof ze "next" wil zeggen, dus vertel ik over de onverwachte ontmoeting met een man met wie ik had zitten chatten en dat ik afgesproken had met X om iets te drinken. "En, hoe was dat?" Ze tuit de lippen en trekt een gezicht. Ik heb al eerder over hem verteld. "Ok, wel, we zijn ook iets gaan eten. Ik heb hem nu al een paar keer gezien... En zijn kinderen waren er, wat wel wat raar was om die papa te horen roepen." Ik lach, zeker als ik haar gezicht zie. 
"Ik heb je nog maar één keer echt enthousiast gezien over een van die mannen..." Ik haal mijn schouders op en wil protesteren maar geef mijn protest al op voor ik goed en wel begonnen ben. 

"Dan moet hij wel antwoorden..." "Ja, dat is een begin...", mijmert ze. Dus vertel ik van de laatste berichten over hoe het niet lukte om af te spreken en alle praktische redenen. "Ja, maar dat is gewoon omdat het die keren zo speciaal was. Als ik daar nu koffie mee zou gaan drinken om drie uur in de namiddag, dan vind ik hem waarschijnlijk ook maar niks. We passen langs geen kanten bij elkaar..." Ik haal de rationele argumenten boven. De job. De afstand. Het ritme. Ze wuift de argumenten weg en trekt aan haar sigaret. Ik val stil en laat haar woorden bezinken. 

You Might Also Like

1 reacties