Negeer mij maar...

Ken je dat gevoel dat je als tiener te opvallend onopvallend probeerde in de keuken rond te hangen? Omdat daar de telefoon stond en je wist ...

Ken je dat gevoel dat je als tiener te opvallend onopvallend probeerde in de keuken rond te hangen? Omdat daar de telefoon stond en je wist dat hij ging bellen, want dat had hij gezegd. Maar nu was nog te vroeg, hij was misschien nog niet thuis. Hopelijk belde hij straks niet als jullie aan tafel zaten te eten. Zou hij voor of na het eten bellen? Misschien eerder erna omdat hun telefoon ook in de keuken stond en zijn moeder kookte. Of zouden die pas om zeven uur eten? De ergste avonden waren deze dat je gewoon op een fuif je telefoonnummer had gegeven en hij wel eens zou bellen. Was dat dan een slecht teken dat hij op maandag niet belde? Of op dinsdag? Op woensdag zou hij toch niet meer bellen?


Hoe zot lang geleden lijkt dat allemaal. Mijn computer staat altijd wel ergens in de woonkamer open. Elk bericht hoor ik verschijnen. Mijn telefoon zorgt ervoor dat ik soms de moeite niet moet doen om tot daar te gaan. Op mijn scherm zie ik een groene bol oplichten als hij online komt. Ja, dan leest hij nu mijn bericht. Of niet? Waarom reageert hij niet? Waarom komen er geen blauwe vinkjes bij mijn berichten? Zou dat aan zijn telefoon liggen of heeft hij het niet gezien? Moet hij er over nadenken? Of is hij niet alleen? Misschien moet ik zelf nog iets sturen?

Soms lijkt het of er niks veranderd is...

You Might Also Like

2 reacties