Limieten

Gisterochtend zat ik in de cafetaria van de vub. Ik deed een laatste poging om me nog wat te concentreren en essentiƫle informatie te o...


Gisterochtend zat ik in de cafetaria van de vub. Ik deed een laatste poging om me nog wat te concentreren en essentiƫle informatie te onthouden. Maar ik had geen zin en vooral ik had het gevoel dat ik de voorbije dagen toch wel serieus wat tijd verprutst had. Voor ik het wist begon ik te wenen. Een half uur voor ik binnen moest. Qua timing kon het niet slechter. En gelukkig was er iemand aan de andere kant om me moed in te spreken. Dank je M.

En toen ik naar het lokaal ging stonden daar nog zes of zeven studenten voor twee verschillende vakken. Ik wist dat ze me er ergens had tussen geschoven, maar dit was niet echt goed, voor niemands zenuwen. Vooral omdat ze er nog niet was. 

Maar ze was op tijd, gaf iedereen vragen op papier om voor te bereiden en we beslisten zelf maar wanneer we er klaar voor waren. Ik ging als tweede en ze noteerde mijn antwoorden terwijl ik sprak. Ze knikte terwijl ze schreef of stopte even om dan bij de rest van mijn antwoord weer te knikken en veel pijltjes te zetten. Het verhaal klopte uiteindelijk wel en met een klein bijvraagje zei ze: "dat ging goed." Ze onderstreepte het nog eens op haar blad, ik knikte en bedankte haar dat ze mij ertussen had genomen.

Toen ik buiten stond viel de last van mijn schouders. Letterlijk. Ik sukkel al een paar dagen met mijn rechterschouder, wat ik proberen negeren heb. En ik ben gaan werken.


Maar ik kreeg mijn emoties maar moeilijk onder controle. Niet de opluchting of vreugde die je zou verwachten. Maar eerder op het randje van meer tranen die ik niet zou kunnen stoppen. Er was een overleg gepland over een dringend dossier en ik moest bellen. Het lukte me niet om de meeste aan de lijn te krijgen, wat misschien maar goed was. Toen ik zijn stem hoorde werd ik weer wat rustiger. Nog wat afspraken en ik werd meegenomen voor een verdiend terrasje. Ik ben vroeg gaan slapen en hoewel de nacht weer niet rustig was maar gevuld met allerlei gedachten.


You Might Also Like

2 reacties

  1. Gisteren vuurdoop gehad van interne opleiding die ik samen met enkele collega's in elkaar had gestoken als aanvulling op een inspiratiegids die we geschreven hebben. Veel werk tussen het reguliere doo, wel boeiend maar ook best stresserend. Dag is heel goed verlopen, veel positievefeedback gehad, intense ervaring, voortgedaan op karakter bij de voorbereiding en op adrenaline tijdens de workshops maar vandaag na de middag de klop van de hamer gekregen en zitten huilen als een klein kind bij een ontroerende blogpost (gelukkig waren de collega's al naar huis). Soms is het inderdaad even op.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat ging goed. Doorbijten, en dat onder stress de emoties bovenkomen is maar normaal, denk ik. Nog veel goede moed!

    BeantwoordenVerwijderen