Ik sta op de trap. Omgeven door mensen. Daarnet stond ik nog te praten maar nu sta ik er alleen. Ik wil hier weg. Het is genoeg geweest. Maar ik kan niet vooruit of achteruit. Ik kijk naar beneden en zie al de mensen. Voor de angst me verlamt neem ik mijn telefoon en leid ik mezelf af. Het lijkt te lukken en ik word kalmer. Ik sta naast een groepje dat staat te praten, beschermd door hun aanwezigheid. Ik kijk naar beneden. Mensen gaan alle richtingen uit. Ik zucht stilletjes en kijk nog eens naar beneden terwijl ik mijn moed probeer te verzamelen. Ik zie hem staan. Hij staat stil op de trap, gestopt met naar boven gaan en grijpt mijn blik. Hij beweegt zijn lippen en glimlacht. Ik kan hem onmogelijk begrijpen met al die mensen en dat geluid. Maar ik weet wat hij zegt: "het komt wel goed." En ik wil hem heel graag geloven.