Voor alle zondagen

"Zeg, Patricia, jij kent toch ook S.V." Het berichtje komt binnen op zaterdagmiddag via facebook. Voor ik kan verder lezen, glimla...

"Zeg, Patricia, jij kent toch ook S.V." Het berichtje komt binnen op zaterdagmiddag via facebook. Voor ik kan verder lezen, glimlach ik. Natuurlijk ken ik haar. We zaten drie jaar samen in de klas in het lager, tot ze beslisten dat ze de twee klassen door elkaar moesten halen zo vlak voor het vierde. Later kwamen we elkaar weer tegen, hele zomers vulden we samen. Het begon meestal met een paar dagen in de paasvakantie. Opruimen en schoonmaken, alles klaar maken voor een nieuw seizoen. We hoopten op stralend mooie zondagen in de lente en een lange nazomer, want die centjes van ons zondagswerk waren welkom. En we klaagden als het te mooi weer was als het te laat was geweest na een fuif van de chiro of de scouts, want dan stonden we daar met kleine oogjes. Zij in de keuken, ik achter de bar of rondlopend met een plateau. Ijscoupes en pannenkoeken. Koffies en pintjes. Zowat elke zomer deden we samen onze vakantiejob, jaren aan een stuk, elke namiddag. Op maandagochtend waren we meer dan eens vrijwilliger om schoon te maken en ja, we bleven ook wel in de namiddag in de hoop later een dag vrijaf te hebben, als het kalmer was enzo. Maar eigenlijk konden we beiden dat zakgeld goed gebruiken. En we klaagden over de muziekkeuze van het etablissement. In de beginjaren waren we zelf verantwoordelijk om de cassetjes te draaien en te wisselen. We twijfelden tussen de Italiaanse en de Franse klassiekers, omdat die het minst erg waren en soms lag er de hele namiddag niks anders op. Ik zag haar na vele jaren terug op een babyborrel eind september vorig jaar. Ze zag er goed uit, magerder dan ik me kon herinneren en met een stoer kort kopje. Ze kwam praten en deed dat zoals ik me haar altijd zal herinneren. Goedlachs. Het hart op de tong. Ze vertelde dat ze zwaar ziek was geweest, chemo, twee keer maar dat het de goede kant leek uit te gaan. Ze zou binnen enkele weken weer moeten gaan werken, ook al wist ze niet of het zou lukken. En hoe moe, ze was om thuis te zitten en te zien wat nog allemaal moest gebeuren. En hoe weinig ze zelf kon doen. En wat ik nu deed? En dat ze altijd had geweten dat ik te slim was om daar te blijven wonen. En of ik de andere had gezien, de twee Liesbetten, met ons drieën waren we altijd de slimste van de klas. Zij waren gebleven of beter teruggekeerd. Maar ik, nee, dat zou niet gebeuren... Ze was zowat de enige van vroeger waar ik toen tegen gepraat heb, er was nog zoveel familie en andere bekenden. Maar het gesprek was wel blijven hangen. En toen las ik de rest van het bericht: "ze is maandag overleden, uitzaaiingen in haar hoofd, er was niks meer aan te doen."

You Might Also Like

3 reacties