kwetsbaar

Toen de datum van ons jaarlijks gesprek naderde, kwamen de zenuwen. Ik dacht terug aan vorig jaar. Een wrange smaak kwam in mijn mond. Ik he...

Toen de datum van ons jaarlijks gesprek naderde, kwamen de zenuwen. Ik dacht terug aan vorig jaar. Een wrange smaak kwam in mijn mond. Ik herkende me niet in wat ze beschreven had. Zo iemand wilde ik helemaal niet zijn. Ik had mijn moed samen gezocht en had ermet een paar mensen over gesproken. Wat hadden we afgesproken? Nee, ze had me op geen enkel moment in het jaar gezegd dat het niet goed was. Ze had wel haar bezorgdheid geuit op een paar momenten. En ja, er zijn een paar incidenten geweest. En verzachtende omstandigheden en onduidelijkheid. En ik voelde me meermaals unfair behandeld. Ik had me voorgenomen om een lijstje te maken, met feiten en uitleg, ik zou het haar wel eens zeggen, maar hoe dichter de datum kwam, hoe meer ik dat idee liet varen. Ik zou het gewoon over mij laten komen. Gewoon negeren, mij oprollen in een bolletje en mijn verweerstekels omhoog zetten. Het eerste deel van het gesprek ging vlot en toen begon ze er zelf over. Het probleem was er nog steeds, ze kreeg nog steeds opmerkingen van collega's. Ze noemde geen namen, had geen feiten en ze kon het zelf ook niet uitleggen. Maar het was er en nochtans zag ze nu wel meer mijn kant van het verhaal. Ze had alle punten die ik de vorige keer aangehaald had ook kunnen vaststellen. Ik kon het moeilijk tegen houden, de tranen prikten bij zoveel oneerlijkheid. Ik ging opnieuw te raden bij collega's, andere deze keer en ik hoorde meer van hetzelfde. Trek het je niet aan, vinger in de lucht. Maar ik blijf het oneerlijk vinden, ik loop voorzichtig rond op onze verdieping, durf geen opmerkingen maken en na meer dan een week blijven de tranen komen, ook terwijl ik dit tik. Ik kan soms niet ademen, blokkeer volledig tot iedereen naar huis is. Ik voel me op de vingers getikt, voor iets dat ik niet gedaan heb. Erger, voor iets waar ik me niet tegen kan verdedigen. Niemand heeft mij iets gezegd, maar blijkbaar zijn ze wel gaan klagen bij de juf. Ik weet niet over wie het gaat of met hoeveel ze zijn. En ik kan niks in het verweer brengen, ze luistert niet naar mijn kant maar wel naar de anderen.

You Might Also Like

3 reacties

  1. Pfoeh, machteloosheid en een onrechtvaardigheidsgevoel, dat is heel moeilijk om te dragen. Ken je situatie niet, maar misschien toch eens de dingen die je genoteerd had op een rijtje zetten. En als erover praten moeilijk is, misschien schrijven wat jouw kant van het verhaal is? Goede moed, hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat vreselijk voor je. Ik herken het, jammer genoeg, helemaal. Soms is jezelf in een bolletje rollen heel slim. Soms is praten beter. Zo moeilijk om te voelen wat voor jou van toepassing is. Ik ben gaan praten met iemand die helemaal niets te maken had met de moeilijke sfeer. Zij hielp me om wat meer afstand te nemen. Bij mij heeft het bijna 5 jaar geduurd ... Ik hoop dat jij sneller te weer beter mag voelen op je werk. Want je leeft meer op je werk dan thuis. En als dan de sfeer niet goed is ... Veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen