Zondagmiddag. Ik rij met de fiets naar huis. Mijn hoofd vol gedachten. De rust die over me was gekomen tijdens de yoga was al verdwenen, plaats gemaakt voor meer zwaarmoedige gedachten. De confrontatie was hard. Ik maakte me geen illusies, ik ben nooit lenig noch sportief geweest. De sportleerkracht uit het middelbaar zei dat ze me op sportlessen zou sturen als ik haar dochter was. In het ziekenhuis zeiden ze bij de röntgenfoto's dat ze tachtigjarigen hadden die leniger waren. Om maar te zeggen, ik wist wel een beetje waar ik me aan kon verwachten. Bij het kruispunt moest ik wachten, ik sloot de ogen en voelde de zonnestralen op mijn gezicht. Zo leek het toch, want ik zag enkel grijze wolken. Een oudere man met een zwaarbeladen fiets spreekt me aan. Hij is donker van huid en zijn Nederlands is goed verstaanbaar maar beperkt. Dat de zomer nu echt voorbij is. Een fractieseconde overweeg ik om te zwijgen maar dat zit niet in mij. Ik protesteer en wil hem vertellen van michiels zomertje, maar omdat ik vermoed dat dat te moeilijk is, hou ik het maar op "september kan ook nog mooi zijn". Hij herpakt zich: "de vakantie is voorbij, morgen begint de school". En toch ook wel regen. Ik zie zo de pijn bij het vooruitzicht aan die regenachtige herfstdagen, regen, wind en grijs. Daar wil ik nu nog niet aan denken. Ik denk liever aan onze gids in de Mekong, op flipflops in de regen, altijd glimlachend en vol flauwe grappen. Of de Ier in Dublin, zingend in de regen. En als hij kan vragen of ik van hier ben, de reden om niet te reageren als ze je aanspreken, is het groen, antwoord ik ja en ik fiets weg.