Sterren

Waar de lichten van de stad de sterren raken, daar strekt Adam's Peak zich uit. De lichten lopen als een lint naar boven. Ze verlichten ...

Waar de lichten van de stad de sterren raken, daar strekt Adam's Peak zich uit. De lichten lopen als een lint naar boven. Ze verlichten de weg van duizenden toeristen en pelgrims. Vol goede moed starten ze aan de meer dan 5.000 treden. Op zoek naar de eerste zonnestralen groeit de solidariteit met elke stap. De lichten hoger laten uitschijnen dat je er bijna bent. Groot is de teleurstelling als blijkt dat er nog trappen volgen. Je doet haasje over met de ene, steekt de andere weer voorbij. Eens begonnen aan de tocht is er geen weg terug. Halverwege is er de wanhoop. "Ik keer terug, geef me de sleutels van de hotelkamer. Ik heb nog niet geslapen en heb je wel horen snurken... Het kan me niet schelen dat het er vochtig ruikt." En toch ga je verder. Soms zegt een glimlach meer, een vuist om de moed erin te houden. We geven niet op. De laatste treden gaan moeizaam, mijn tempo. Als een golf spreidt de onrust door de groep. We gaan toch niet te laat zijn voor de zonsopgang. Iedereen zoekt een plaats op een veel te kleine ruimte. De randen van de wolken hebben al een gouden rand. Daar is ze, de massa gonst. Stramme spieren, vermoeidheid en koude zijn vergeten als je de stralen op je gezicht voelt. Even sluit ik de ogen en dan begint het weer. De massa zet zich in beweging...

You Might Also Like

0 reacties