Allez, op de vooravond van Gedichtendag willen ze bij NVA het stadsdichterschap in Antwerpen afschaffen en wordt de plaat van "iedereen moet de taal kennen" nog eens boven halen. Wat is er mis met af en toe eens de schoonheid van de taal in de kijker te zetten? Waarom moet dit beperkt worden tot mensen die de taal nog niet kennen? Ik kan enorm genieten van een mooi gedicht, mooie woorden of een originele vondst. Het zet mijn kopke aan het denken en maakt mijn hartje blij.

Speciaal voor poëziedag neem ik Onhandig bloesemend van Ramsey Nasr uit mijn kast. Gewoon het eerste gedicht waar mijn oog op valt.

Feest in de stad

het is daar een fluiten en gijgen
ze smijten de trompetten erbij
op een hoop de genodigden
slopen de rieten en kleppen
een select groepje poept fagotten vol
een ander gezelschap spuit voor straf
de celesta tussen de bellen
men stampt er de bas in zijn kloten
kontneukt de piano het podium af
en dan ook ineens de hens
in het bruiloftsorkest
het is feest in de stad
dat moet godverdomme gedanst

het was er een klingen en dreunen
van hard pauken hard posaunen

daartussen hinkten en steunden
de kreupele engelen

gezeten vanaf kraakwitte schouders$
keken er twee op haar hart ze wezen

onherstelbaar deze bruid
haar huid gebroken zwart