vrijdagavond

Het is vrijdagavond, ik ga met een oud-collega iets drinken. Het is een leuk vooruitzicht op de middag en het wordt leuker als blijkt dat ha...

Het is vrijdagavond, ik ga met een oud-collega iets drinken. Het is een leuk vooruitzicht op de middag en het wordt leuker als blijkt dat haar vergadering uitgelopen is waardoor de volgende weinig zin nog geeft en wij vroeger aan vrijdagavond kunnen beginnen.

We gaan naar een leuk café, gewoon met ons tweeën en beginnen op het terras onder een branderke want zij wil nog wat roken en we kletsen de wereld naar een betere richting. Ecologisch en fair trade en duurzaam. Wij zien dat volledig zitten, eigenlijk.

En dan is er die vraag: "of we even voor zijn hond kunnen zorgen?" We hebben beiden schrik van honden maar dit ziet er een braaf beest uit en de eigenaar lijkt wel behoefte te hebben aan wat warmte, dus stemmen we in. Als hij maar terugkomt. Hij lacht en wij bestellen er nog één. Hij komt nog eens checken en zegt dat ik geen schrik moet hebben van honden en dat zij dat mij toch eens duidelijk zou moeten zeggen. We verzekeren hem dat we voor zijn hond zorgen zolang hij maar terugkeert.

"Weet je, het is lastig gevonden om een café te vinden zoals in de sixties." We halen onze schouders wat op. "Natuurlijk begrijpen jullie dat niet, jullie zijn te jong." Hij begint over sfeer en wijze mensen, maar dat je daar ook bedrogen aan uit kunt komen. Iets over dikke nekken en cravatten, soms volgen we hem niet zo goed, maar hij komt niet opdringerig over en je verhaal kwijt kunnen wil iedereen ook wel eens.

Zij verdwijnt efkes naar het wc en hij heeft het over Estland. Iemand die langs hier verzeild is, het is duidelijk dat de drank hem ook al in zijn greep heeft. Ik zeg dat ik er op vakantie ben geweest en dat ik de mensen maar koud en afstandelijk vond. We lachen luid, we verstaan elkaar. Nee, misschien is het toch beter in Gent. Ze moet stiekem lachen als ze ons bezig hoort. Een dakloze over Estland...

We hopen dat hij naar de opvang gaat, maar we weten eigenlijk ook dat hij daar met zijn hond vermoedelijk niet binnen kan. Hij haalt de schouders op, hij zoekt nog verder naar een café en dwingt ons min of meer om hem salut te kussen. Een klein teken dat hij er bij hoort, dat hij niet alleen is...

You Might Also Like

0 reacties