Nee, ik ga niet elke dag een foto van mijn blote benen zetten, alleen als ik er iets bij te vertellen heb. Ik ben wel van plan om er een extra uitdaging aan te koppelen, eentje voor mezelf, maar dat hoor je wel. Nee, deze keer koos ik voor een kleedje dat ik bij Twice vond. Om de zoveel tijd veranderen ze hun collectie en dan kun je er voor geen geld kleren kopen. Het is er dan meestal wel druk, dus is het een beetje kiezen tussen aanschuiven aan de paskotjes of het risico nemen. Voor 2 à 3 euro durf ik al wel eens een risico nemen. Dit kleedje had ik wel gepast, ik dacht om er een rokje van te maken, maar mijn ma vond dat het me wel stond, wat ik niet verwacht had. Dus zit het weer op de twijfel.

Het is een echte bommajurk, dik van stof en dus ideaal voor wat koudere dagen. En vermoedelijk volledig synthetisch, maar het voelt wel comfortabel, zolang het niet te warm wordt, vermoed ik. De zoom was losgekomen dus na het wassen was dit mijn eerste taakje. Ik vermoed dat het al ingekort werd door een vorige eigenaar, want de naad is gezigzagd. Hier en daar is de stof ook wat beschadigd, maar dan moet je al gaan voelen. Met het blote oog is dat niet meteen zichtbaar. Het tweede taakje was het vastleggen van de zoom. Met de hand. Plots voelde ik me weer klein en in de klas van zuster Redempta. We moesten allerlei steken oefenen op een grote lap die later een kussen voor moederdag zou worden. Geen idee wie daar allemaal kussens van maakte, vermoedelijk de zusters. Bij een bepaalde steek zei ze dat die eigenlijk niet diende voor steeklappen wel voor zomen aan rokken en jurken, als die onzichtbaar moesten blijven. Het is me altijd bij gebleven omdat ik spontaan dacht dat ik daar wel een machine voor zou gebruiken. Later als ik groot was. Zo zie je maar, vandaag haalde ik gewoon naald en draad boven en deed de steek die zuster Redempta me leerde. In het eerste leerjaar, ik denk dat het kussen op de logeerkamer bij mijn ma ligt te vegeteren als die al niet op het containerpark is beland. Ik heb fijne herinneringen aan de vrouw. Met de beste wil van de wereld kan ik er geen leeftijd op kleven, maar ik vergeet nooit hoe gefascineerd we waren door haar verschijning. Op één van de schoolfeesten organiseerden ze een "wedden dat", ik geloof dat we het twee keer hebben gedaan toen ik op de lagere school zat. De turnleerkracht bedacht een proef voor elke klas en wij daagden de leerkracht uit. Ik herinner me nog hoe verveeld hij was met onze tegenprestatie. Hij had ons aangemoedigd om zelf iets te bedenken, maar hij had waarschijnlijk niet gedacht dat we ook met iets zouden afkomen. Voor ons was het simpel als we wonnen dan wilden we dat zuster Redempta een dag les gaf in felle kleren, geen grijs en donkerblauw, maar rood, dat leek ons wel iets en haar dot zagen we graag als paardenstaart of toch iets frivolers dan die dot. Ik herinner me nog dat ze lachte toen we het voorstelden, de turnleerkracht had het zelf met moeite aangedurfd om het te vragen. Maar zij zag het helemaal zitten en dus gingen wij touwtje springen. Het was ons geen enkele keer gelukt in al de proefpogingen om met voldoende en lang genoeg te springen. Op de dag zelf was het spannend. Ik herinner me hoe Willeke die altijd het langst van ons allemaal kon springen al in de eerste seconden bleef haperen en ik dacht dat het niet zou lukken. Maar we zagen zuster Redempta in een fel rode trui met een donkerblauwe print en een paardenstaart of koos ze voor vlechten? Dat laatste herinner ik me niet meer, wel de rode trui en hoe wild enthousiast we waren. Net zoals ik me herinner dat op het tweede "wedden dat" schoolfeest luid "Anne" van Clouseau door de boxen schalde omdat we dat niet mochten zingen op de speelplaats. En hoe het keihard begon te regenen tijdens onze proef, met zijn allen op de plinten. Al weet ik niet meer of we wonnen en wat juffrouw Monique of was het Kathleen dan als tegenprestatie moesten doen. En ja, ik ben moeten gaan opzoeken in welk jaar Anne uitkwam om te weten of dat niet het jaar van zuster Redempta was.