"Moet je nu eens iets weten?" Hij schudt het hoofd. "Je raadt nooit wat ik waar gevonden heb." Droefheid op zijn gezicht. "Ik zal je het straks tonen, als ze weg is." Hij doet teken naar buiten, waar het familielid loopt. "Of wacht, kom maar mee." Het ligt hem duidelijk op de lever en ik heb er geen idee van waar hij het over heeft. Hij neemt me mee naar het overloopje van de kelder. Daar staat een ingebouwd rek aan de ene kant waar ze hun brood en medicijnen bewaren. Aan de andere kant is een kapstok. "Hier verborgen tussen de zakken heb ik nog een zak gevonden met breiwerk. Wie steekt dat nu hier weg? Ze wist toch echt niet meer wat ze deed." Ik moet lachen, hij kijkt verbaasd. "Maar pepe, ik zou mijn breiwerk ook aan een zak aan de kapstok hangen. Dat is nu toch niet zo raar?" Hij laat zich overhalen en ik moet in de zak kijken. Het wit van de zak is vergeeld. Het ziet er zo een zak uit die je bij Yves Rocher en consoorten in acties kan krijgen, best wel oké om breiwerk mee te nemen. En ik herinner me als kind dat ze wel eens bij mijn groottante ging breien. Ze maakten sokjes voor de missies en voor mijn poppen. In de zak zitten verroeste breinaalden, witte wol met roestvlekken, echt iets om weg te gooien. Maar ik herinner me de woorden van zijn dochter: "meenemen, ook als je het niet kan gebruiken en thuis weggooien". Dus ik neem de zak mee en het merendeel moet weg. Maar deze briefjes met aantekeningen voor sokjes en het modelletje heb ik bewaard. Ook een beetje geel, maar ik krijg het niet over mijn hart.