De man had er genoeg van. Hij zag het niet meer zitten, dus trok hij naar de sporen, een drastische beslissing, maar misschien had hij er wel goed over nagedacht. Ik zat twee stations verder te wachten op mijn trein. Ik was bezig mijn trui kapot te knippen en merkte niet meteen dat mijn trein vertraging had. Enkel toen een mechanische stem via de luidsprekers verwittigde dat de trein richting de andere kant tien minuten vertraging had omwille van personen op het spoor, maar er eerst nog een doorrijdende trein kwam, viel het me op dat ik daar al een tijdje zat en mijn trein maar niet kwam. Mijn handen waren ook wat koud geworden. De doorrijdende trein was al gepasseerd en toch volgde nog een aantal keren de waarschuwing. Toen de slagbomen nogmaals naar beneden gingen was het dan ook niet duidelijk. Mijn trein, met twintig minuten vertraging. In de wagon heerste een vreemde sfeer, de conducteur was nog de aansluitingen aan het regelen. Toen iemand het toch durfde vragen, antwoordde hij lachend dat de man op het verkeerde spoor had gestaan. De politie was ter plaatse moeten komen, alle verkeer werd stilgelegd. Procedure. Hij deed er lachend over en het deed ook wel goed om het gewoon te weten, iets wat via de luidspreker in een vaste nietszeggende formule zou zijn gegoten. Ik vraag me af of de politie het begreep.