Ze stappen voor me op de trein, twee collega’s ergens in de twintig. Ze gaan diagonaal tegenover me zitten aan de andere kant van de gang. Het is nog rustig in de trein, dus is het bijna vanzelfsprekend om hun gesprek mee te volgen. Zij vertelt over haar plannen die avond, over hoe druk het is met drie keer in de week training en dat ze de andere avonden dan moet koken. En over Joeri, haar vriend. Dat hij zijn job wat beu is, over zijn hobby’s, over hoe hij zijn vlees graag eet,… Het zijn duidelijk niet enkel collega’s maar ook vrienden. Dat heb je met lange treinritten. Hij kijkt haar indringend aan. Ze raakt zijn hand aan, het lijkt per ongeluk. Ze verbaast zich dat hij het zo warm heeft. Hij houdt haar handen even vast en tekent dat cirkels op haar blote armen. Ze heeft haar mouwen opgetrokken. Ik kan niet meer horen wat ze zeggen, er zit meer volk op de trein en ze dempen hun stem. Ze praten ook minder, maar kijken elkaar diep in de ogen. Zij stapt af in Gent, hij blijft zitten.