buren

Ik had me voorgenomen om me in 2012 wat minder druk te maken. Na deze ochtend ben ik wel zeker dat mijn portie voor deze maand, en misschien...

Ik had me voorgenomen om me in 2012 wat minder druk te maken. Na deze ochtend ben ik wel zeker dat mijn portie voor deze maand, en misschien zelfs meer, opgebruikt is.

Ik kreeg telefoon op het werk dat het buurmeisje geklaagd had over het lawaai. Ze zijn aan het studeren want binnenkort zijn het examens. Ik vroeg hem hoeveel lawaai ze maakten omdat ik dacht dat plakken niet meteen veel lawaai maakte en hij verzekerde me dat ze hun best deden, maar dat ze natuurlijk wel de trappen op en af gingen en werkten. Ik vertelde hem dat ik ze voor de kerstvakantie al verwittigd had van de geplande werken en dat ze maar tegen mij moest klagen. Hij klonk nog optimistisch, hij wou het me gewoon laten weten. Geen ruzie stoken. Ik moest denken aan wat ze zei toen ik het haar vertelde, dat ze desnoods wel zouden aanbellen als het te luid ging.

Amper had ik de telefoon neergelegd of ik kreeg telefoon van de papa van de studente, of zoals hij zelf zei “de eigenaar van het huis”. Nu weet ik ondertussen wel beter dan me daardoor op stang te laten jagen, zijn huis grenst aan het mijne en ik heb evenveel rechten (en plichten) denk ik dan. Hij had een klacht gehad van zijn dochter en insinueerde dat ik moedwillig de werken in de examenperiode plande. Ik zei hem dat ik ze verwittigd had voor de kerstvakantie en dat ik veronderstelde dat het niet de meest luidruchtige werken waren. Bovendien zou het amper drie dagen duren en ze hadden mij verzekerd dat ze hun best deden. Hij herhaalde zijn insinuatie en ik vroeg hem of hij van plan was ook de bouw van het appartement in de aangrenzende straat te laten stilleggen. Of de werken aan Gent-Sint-Pieters, maar dat kon ik nog net inslikken. Hij antwoordde dat hij dat niet kon doen omdat die werken al langer bezig waren. Ik woonde in Gent en ik moest dus rekening houden met de studenten. Ik weet niet wat de doorslag gaf, maar ik voelde me kwaad worden en ik kon er niks aan doen. Al dacht ik wel twee of drie keer dat ik mijn stem toch beter onder controle zou moeten krijgen, het lukte me niet en ergens gaf ik er ook gewoon aan toe. Dus kwam er een woordenstroom uit, die mijn buurman deed gniffelen en een hoop frustraties van de afgelopen periode onder woorden bracht. Dat werken zich niet zo simpel laten plannen, en ik vergat dan nog de keren te vermelden dat hij zelf voor de vertraging had gezorgd. En dat ik ook wel graag had gehad dat ze vroeger kwamen en dat mijn huis rapper af was, al gaf ik ook wel meteen toe dat planning van opeenvolgende werken misschien niet mijn sterkste kant is. En dat ze mij nooit verwittigd hadden tijdens hun werken en ik dan ook thuis werkte en me moest concentreren, al knarsetandend over het lawaai en dat ze eigenlijk in een residentiële buurt woonden en niet in de studentenbuurt. En ik had er aan kunnen toevoegen dat elke student wel denkt dat er in de blokperiode meer werken gebeuren en dat ze er om doen, maar dat zei ik niet. En dat ze er misschien ook eens aan mochten denken als ze tot twee uur ’s nachts feestjes aan het geven waren. Zonder verwittigen. En ik vergat te vragen of ik hem dan ook mag opbellen met mijn klachten, als eigenaar van het huis. En dat ik niet van plan ben om feestjes te organiseren in de examenperiode, dus dat hij niet moet zeggen dat ik er geen rekening mee hou met mijn buren. Ook al kan ik wel een paar redenen bedenken voor een feestje, en nu zeker. En dat ik zeker niet de luidruchtigste werken van de buurt aan het uitvoeren was en dat sommige studenten thuis blokken (zonder te zeggen dat het ook in hun examens had gekund). En dat ik ze voor de kerstvakantie verwittigd had. En ik had er kunnen aan toevoegen dat ik enkel klachten van hen kreeg en dat ik dat ook wel wat moe word, maar dat deed ik niet.

Ik was zo op dreef dat hij er geen volledige zin tussen kreeg en stiekem voelde dat goed. Maar tegelijkertijd verzekerde ik dat het maar vier dagen waren deze maand. En dat we zaterdag meer lawaai zouden maken, met boren en zagen en nee, ik kon het niet nog eens uitstellen. Met de nadruk op nog eens. En ik mailde haar om te vragen hoelang haar examenperiode duurde, want dat er nog werken gepland zijn weliswaar zonder concrete data, en nogmaals dat het maar vier dagen zijn, met nu al de zekerheid dat er meer lawaai zal zijn op zaterdag. En dat ik ook vond dat ze na 22u geen luide muziek meer moeten draaien of zingen. Dat laatste moest er toch bij.

You Might Also Like

3 reacties

  1. Dat doet deugd! Die vader is zot dat hij zich zo voor de kar laat spannen. Als ze zelfstandig wil wonen en studeren, kan ze haar 'problemen' zelf oplossen. Ik vind u nog zeer verdraagzaam hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Flink zo. Die goede voornemens moeten zo vlug mogelijk overboord!

    BeantwoordenVerwijderen