“Ambtenaren moeten niet staken, want ze werken niet. En ze moeten niet klagen want ze kunnen niet ontslagen worden.”

Ik was nog niet helemaal wakker, maar daar komt het ruwweg op neer. De mening van een veelgelezen krant die nog eens op de radio uitgebreid mag herhaald worden op een moment dat veel mensen luisteren. Dank u, nationale radio voor het nog maar eens herkauwen van een vooroordeel waar ik vaak mee geconfronteerd.

Ik staak morgen niet en dat is een persoonlijke keuze. Ik heb wel veel sympathie voor de stakers. En als de vakbond op het werk de moeite had gedaan om deftig te informeren, had ik misschien wel mee gedaan. Nu is het mij niet gelukt om te lezen waarover het precies gaat en dan vind ik dat ik niet kan staken. Want ik besef wel dat er meer mensen langer zullen moeten werken willen we de lasten dragen. Zo werkt ons systeem nu eenmaal. En nee, ik vind het niet eerlijk dat arbeid zo zwaar belast wordt, maar we krijgen er wel veel voor terug en dat wil ik toch ook niet zomaar inleveren. Maar een eerlijkere verdeling tussen arbeid en kapitaal lijkt me wel redelijk.

Voor mezelf maak ik me niet meteen zorgen, als universitair krijg ik een behoorlijk loon en laten we eerlijk zijn, het loon is niet de enige reden waarom ik deze job wil uitoefenen. Het loonsverschil met collega’s die minder lang hebben gestudeerd is best wel groot. Ik kan moeilijk voorspellen hoe mijn carrière er uit zal zien. Ik hoef me inderdaad niet meteen zorgen te maken over ontslagen te worden, maar ik kan wel ziek worden of een ongeval krijgen waardoor het niet meer zo evident is om mijn job (voltijds) uit te oefenen. Ook dat heeft een invloed op mijn later pensioen.
De hervormingen doen ook wel nadenken over andere zaken, keuzes die je maakt in je carrière. Soms gewild, soms ongewild en zelfs ongewenst. Want zolang er verschillen in loon en carrièrekansen zijn tussen mannen en vrouwen, spelen niet enkel biologische of ideologische redenen, maar vooral financiële redenen een rol wie thuis blijft voor de kinderen. En ik vind het niet eerlijk dat degene die thuisblijft omdat de ander kan gaan werken hiervoor gestraft zou worden, degene zorgt er immers ook voor dat de ander (vaak meer) kan gaan werken en dan ook meer verdient en carrière maakt. Maar ik vind het ook niet eerlijk dat degene die thuisblijft of deeltijds gaat werken meer zou krijgen dan degene die voltijds blijft werken en jongleert met arbeid en gezin, enkel en alleen omdat die getrouwd is met de ander. En ik vind het ook schandalig dat als de ander degene die thuis is gebleven op latere leeftijd in de steek laat en trouwt met een jonger exemplaar, degene die thuis is gebleven onder de armoedegrens dreigt te duikelen.

Hoewel het lijkt of keuzes die mensen in het verleden hebben gemaakt geen bijkomende impact zullen hebben op hun pensioen, is er één ding waar ik me heel kwaad om kan maken. In ons systeem worden periodes van onvrijwillige werkloosheid meegeteld in de berekening van de loopbaan voor het pensioen. Nu is één van de hervormingen dat dit niet meer het geval zou zijn voor de derde periode. Nu wat er ook beweerd wordt, onze werkloosheidsuitkeringen zijn degressief en er zijn dus wel degelijk werkzoekenden die in die derde periode terecht komen. Soms omdat ze een partner hebben die een voldoende inkomen heeft waardoor zij tijd hebben om voor de kinderen te zorgen en zo hun steentje in het huishouden bij te dragen. Maar soms ook omdat ze simpelweg niet kunnen werken, omdat ze eigenlijk een zogenaamd niet-arbeidsmarktgerelateerd probleem hebben en soms zelfs eigenlijk beter op de ziekteverzekering zouden staan, maar omwille van de regeltjes daar niet raken. Nu worden ze ook later nog eens gestraft om iets waar ze eigenlijk niet aan kunnen doen.

En dan is er de groep waar de overheid zelf zwaar in gebreke blijft. Eén op vier werkzoekenden in Vlaanderen die langer dan twee jaar werkzoekend zijn, is ouder dan 50 jaar. Anders dan jongere werkzoekenden krijgen zij van de VDAB geen werkaanbiedingen toegestuurd, tenzij ze die zelf vragen. Ze worden door de VDAB niet uitgenodigd voor begeleiding of opleiding, tenzij ze zelf de moeite doen om het te vragen. Als overheid geef je hen geen kansen, je geeft hen geen duwtje in de rug. Je zou inderdaad kunnen zeggen dat ze dicht bij hun pensioen zitten, maar je zou ook kunnen zeggen dat tien jaar werken ook nog wel een mogelijk moet zijn. Je ontneemt hen nu als overheid de mogelijkheid om een deftige loopbaan op te bouwen, en die fameuze 40 jaar te behalen en een beter pensioen te krijgen. En de minister neemt geen initiatief, terwijl zijn partij in het federaal parlement de hervormingen te weinig verregaand vindt. Schuldig verzuim vind ik dat.