Ik kijk naar de woorden op het scherm. Op zich niks speciaals, een simpele groet. En net dat stoort me. Ik wil antwoorden maar weet niet goed wat. Het is te laat, hij slaapt al en misschien moet ik dat beter ook doen. Maar als ik me omdraai, log ik opnieuw in. Ik kijk opnieuw en ik weet het niet. De woorden zijn er nog, nog steeds dezelfde twee woorden. woorden die hij ook aan zijn collega’s zou zeggen als hij ’s avonds naar huis gaat. Ik voel de afstand en vind dat geen leuk gevoel. Ik heb me een paar maanden geleden druk gemaakt om een kus die me via sms werd toegestuurd, gewoon op het einde van een berichtje, drie letters van iemand die niet mijn lief is. Mijn lief lachte me uit, ik was traditioneel en ook wel een beetje ouderwets.