Het is de periode van de examens en eindwerken. Op de trein zit ik te midden van de studenten of scholieren die hopen dat hun last minute geheugen nog wat onthoudt. Ik moet zelf een paar eindwerken lezen, ideaal om eens uit mijn ivoren toren te komen en ook wat bij te leren over hoe het daar te velde aan toe gaat. Ik doe dat best wel graag maar ik zie ook een beetje tegen de verdediging op. Vorig jaar was mijn vuurdoop. Het meisje kwam binnen, ze had een tuttig rokje aan en was doodnerveus, echt, ik had er compassie mee. De verdediging was opgevat als een soort gesprek en om haar gerust te stellen vroeg ik wat ze tijdens haar stage concreet had moeten doen. Een makkie en ze herpakte zich duidelijk bij elke zin die ze sprak. De lector, want zo heten die op een hogeschool vond dat ik best streng was geweest en daar had ik zelf nogal van verschoten. Ik had al mijn bedenkingen over hoe het zou moeten zijn daar op het werkveld en hoe die maatregel bedoeld was al ingeslikt en enkel in gedachten voor mezelf een mental note gemaakt.
Dit jaar moet ik twee eindwerken lezen voor een andere school, dus ik weet weer niet goed waar ik me aan kan verwachten. Ik heb zelf de onderwerpen gekozen, want er was keuze, jawel. Na het eerste hoofdstuk, dat ik verschrikkelijk vond, ben ik de instructies gaan lezen. Het klinkt simpel: beperkt theoretisch kader, eigen reflecties en verwerking van de stage. Het tweede hoofdstuk was al een stuk leesbaarder, maar ik vrees dat dit enkel komt omdat de teksten waar uit geknipt en geplakt is gewoon beter leesbaarder zijn. Ik twijfel nog om dit te gaan opzoeken. Voor de verdediging moet ik op voorhand mijn vragen (twee om precies te zijn) aan de voorzitter doorgeven, dus als ze echt zenuwachtig zijn kan ik niet van gedacht veranderen om ze op hun gemak te stellen. Ik moet de vragen ook eventueel motiveren naar de voorzitter toe. Ik word er zelf een beetje zenuwachtig van.