Ik denk dat ik een nieuw spreekwoord of zegswijze ga lanceren: als je vrolijk wordt van één bouwvakker, zorgt de andere voor verdriet. Of iets dergelijks. Nu de mannen van het sanitair hun werk gedaan hebben (eventjes vergeten dat de keuring van de gas nog moet gebeuren en er dus voorlopig enkel koud water is) belde ik naar de mannen van de elektriciteit om te horen of mijn afspraak van donderdag door ging. Hij ging het eens navragen en vertelde me dan doodleuk dat die verzet was naar maandag. “En ja, we gingen u dat nog laten weten, morgen ofzo.” “En ik moet zo maar verlof kunnen nemen op mijn werk? Er zijn ook andere dingen die verplaatst moeten worden.” Ik zuchtte eens luid, en maakte me naar mijn normen zelfs een beetje kwaad, maar veel hielp het niet. Als maandag niet kon, tja, dan werd het naar nog later geschoven... Gelukkig is mijn werk redelijk flexibel. Voor donderdag is het probleem dat ik had met de vergadering nu dankzij de elektricien opgelost, maandag zoek ik wel een andere oplossing en gelukkig kon ik de afspraak van vrijdag (waarvoor we elektriciteit nodig hebben op alle juiste plaatsen) gemakkelijk verschuiven. Het komt meteen tegemoet aan de bedenking van het thuisfront om nog niet meteen te verhuizen, zo zonder plafond en al.