Ik heb me de voorbije week laten leiden op het Docville-festival in Leuven. Bij documentaires dacht ik vroeger aan National Geographic of sommige van die ergerlijke documentaires waarbij acteurs historische gebeurtenissen naspelen die net door de verteller al verduidelijkt worden. Wat niet wil zeggen dat ik het genre niet apprecieer. Ik herinner me nog levendig een documentaire over Maria Magdalena op de BBC, ook met enactment, maar boeiend en gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek i.p.v. gissingen, want daar ben ik wel gevoelig voor. Ik krijg de kriebels als het gaat over hoe onze voorouders voor er sprake is van geschreven bronnen de ruimte ervaren of nog erger, hun eigen zijn.

Maar ik liet me wat verrassen en ik heb het me niet beklaagd, met als toppers:

- L’île déserte, een Belgische film over Mamebou, een tiener die opgroeit in Brussel in een eenoudergezin dat je best in termen van dysfunctioneel kan omschrijven. Hij sukkelt van het ene “accident” in het ander, maar heeft wel een goede inborst en potentieel. Toch blijkt hij overal tussen de plooien van het net te vallen. Een film waarvan ik hoop dat hij een beetje het statuut van Rosetta kan krijgen, beleidsmakers en publiek wakker schoppen.

- The regretters, een Zweedse film over twee mannen die een geslachtsoperatie hebben ondergaan en hier spijt van hebben. Ze vertellen heel eerlijk over het hoe en waarom. Het was heel ontwapenend om te zien hoe ze geen enkel onderwerp uit de weg gaan en heel directe vragen stellen en beantwoorden. Bij één van de scènes moest ik keihard lachen: Mikael deed zijn beklag over de manier waarop mensen hem als vrouw behandelen, ze noemen hem ongewenst schatje, laten hem wachten aan de telefoon, terwijl hij zeker weet dat hij als man wel respect krijgt.