“Ze heeft me mijn zeven waarheden gezegd.” Het is lang geleden dat ik die opmerking nog gehoord heb en ik kijk dan ook nieuwsgierig om, terwijl ik me naar het station haast. Hij zit alleen aan een tafeltje, een halflege pint voor zijn neus en hij praat in de gsm. Duidelijk aangedaan. Hij praat verder op klagende toon, maar ik begrijp zijn woorden niet meer. Mijn trein wacht niet. Lenteavonden zijn duidelijk niet altijd synoniem voor vrolijke kriebels.