Een vriendje

Ik heb het wat moeilijk met knippen in stof en ik kan me inbeelden dat het wat onnozel klinkt maar als ik de stof koop vind ik die mooi en d...

Ik heb het wat moeilijk met knippen in stof en ik kan me inbeelden dat het wat onnozel klinkt maar als ik de stof koop vind ik die mooi en dan heb ik wat schrik om die te gaan verprutsen (al ligt er natuurlijk nog wel stof in de winkel). Maar omdat ik vaak stof koop zonder project in gedachten wil ik ook altijd wel het maximum er uit halen. En ondertussen wil ik ook wel kleinere dingen maken, maar zo in nieuwe stof knippen lijkt dat wat zonde. Een dramaqueen echt waar.

Maar na het knippen van mijn pyjama in de naailes, waarbij ik braafjes de regels gevolgd heb. Allez, bijna toch, maar dat vertel ik wel een andere keer. Ik wil het over de restjes hebben. Allez, eerst dacht ik aan andere restjes. Maar ik dwaal af. Ik was vorige vrijdag wat aan het rondsurfen, en het is zot hoe ik op een gewone weekdag om tien uur al zit te knikkebollen maar dat op vrijdag niet het geval is. En zo ging ik ook eens op zoek in het lijstje van Eloleo, op haar blog verzamelt ze 100-en-1 gratis patronen van vooral tassen, maar ook van ander klein gerief. Daar vond ik dit schattige olifantje, en iets zegt me dat ik dat op de Vitrine ook gezien heb. Ik tekende het over op patroonpapier, los van het scherm.


En ik ging aan de slag zonder de handleiding te lezen. Gewoon overtekenen met een zoompje, knippen en stikken op het lijntje. Simpel toch?

De binnenkant van zo een olifant is niet meteen sexy, en het is een heel gedoe om alles te keren zonder te veel druk op de stof te zetten. De stof had hier en daar wat verschoven en zo moest ik hier en daar al wat extra bij stikken.

Alleen bij de oren kreeg ik het wat moeilijk en toen bleek de handleiding wel nuttig maar te laat want mijn beest zat al samen. Ik besloot dan maar de oren een siernaadje te geven zodat ik ongestoord dat randje kon gebruiken om ze met de hand op hun plaats te zetten.

Ik vraag me trouwens af of zo een zig-zagnaadje wel sterk genoeg is om het beest aan kinderhandjes toe te vertrouwen. Met mijn beest zou ik dat nu ook niet meteen doen, niet omdat ik verliefd ben, maar ook omdat hij hier en daar toch wat delicaat is. Volgende keer beter (of liever steviger).

Ik heb de opening in zijn poep gewoon met de hand toegenaaid, niet echt onzichtbaar, maar het stoort me niet. Een staart heeft mijn beest niet gekregen. Ik denk dat je vooral aan de oren ziet dat het een olifant is, eigenlijk. Maar misschien ben ik te streng voor mezelf?

You Might Also Like

0 reacties