Het is de tijd van evaluaties en planningen. Een verplicht nummer misschien, maar altijd is het toch weer even afwachten. Meestal duikt er wel een verrassing op. Bij ons gebeuren die zo wel individueel als in groep. Voor het individuele heb ik geen schrik, het vierde jaar en al de vierde evaluator, met dank aan de reorganisaties. Maar in groep is het toch wat anders.

Hij kan het alvast niet laten om nog maar eens over het zomerfestival te beginnen. Uit zijn beschrijving van zijn gezelschap weet ik weer waarom je vijftigers in groep, op zo’n festival moet mijden. Maar voor de rest verliep alles wel redelijk. We kregen goede punten en als het wat minder was, was er wel een goede verklaring of gewoon wat vertraging waar we meestal zelf niet verantwoordelijk waren. Het beloofde een fluitje van een cent te worden. En toen was het tijd voor de plannen. Dankzij de reorganisatie zijn we met ons drietjes uit het grote gezellige team gestoten en zijn we nu op ons eentje een gezellig groepje met een geleende verantwoordelijke. Hij waarschuwde dat we goede afspraken moesten maken, want voor sommige taken lag er toch veel op mijn schouders en ik zou wel eens verlof kunnen nemen of ziek worden of zwanger… Hij voegde er nog net niet aan toe dat dit goed zou zijn voor zijn personeelsbudget, want ook dit jaar moet er weer bespaard worden. Ik was te verbouwereerd om te reageren. Waarom ik? En niet mijn mannelijke collega? Zijn vrouw hoeft er zelfs niet zwanger voor te worden. Hij heeft een dochtertje en zou best wel eens drie maanden ouderschapsverlof kunnen nemen als hij daar zin in heeft of gewoon een maand bovenop zijn normaal verlof.

Een andere vrouwelijke collega reageerde ook verbolgen. “Waarom heeft hij dat niet tegen haar gezegd?” We zijn toch even oud? Denkt hij niet dat ze zwanger zou kunnen worden? Teveel een losbol?

Maar als positieve noot kunnen we ook onthouden dat de geruchtenmolen nog niet zo sterk op gang is.