Ik ben niet meteen een fan van het programma de jaren stillekes, de humor ligt me niet zo, denk ik. Ik vind het soms wat grof of flauw en het lijkt een ideale manier te zijn om het archief nog eens boven te halen. Maar zondagavond, tijdens de aflevering met Jambers kreeg ik zowaar de tranen in de ogen toen hij een vrouw terug zag die hij ooit geïnterviewd had. Ze was toen een jonge Turkse die uitgehuwelijkt ging worden, maar is uiteindelijk met een Nederlander getrouwd en daar ook gaan wonen. Meteen een goed excuus om een postje vanuit de drafts boven te halen.

Zo hoorde ik haar zeggen, meer dan dat begreep ik niet in de woordenstroom. Misschien is het zelfs het enige woord in haar beperkte Franse woordenschat. Ze kwam meermaals haar winkel buiten, met de borstel of gewoon verontwaardigd. Omdat we daar zaten, op het plein op een bankje. Ondanks de zomerse temperaturen had ze lange mouwen en was ze van kop tot teen bedekt. Waren het mijn blote benen? Of blote armen? Ik betwijfel het.

Ons gedrag zinde haar niet, zoveel kon ik wel afleiden uit de stroom van woorden, haar gebaren. Ik zag haar zelfs een enkele maal spugen op de grond en even dacht ik dat ze nogmaals haar borstel zou boven halen. Op het plein wemelde het van de kinderen, een bal, wat pratende volwassenen op een andere bank. Niks bijzonders. Hij leek haar niet te merken en als ik in zijn ogen keek verdween haar woordenstroom op de achtergrond. En toen hij me teder kuste, moest ik simpelweg naar adem zoeken. Mijn vroege herfstverkoudheid hielp niet meteen, net zomin als de verontwaardiging op de achtergrond, maar als varkens ook zo teder kussen en dit voelen wil ik gerust zo genoemd worden.