De herfst maakt iedereen wel wat melancholisch in blogland lijkt het. Of misschien is het de start van een nieuw academiejaar? Het zorgt in elk geval voor heel wat inspiratie om te schrijven, en dat komt goed uit, nu ik een hoop gekrabbelde briefjes kwijt ben. Ik herken me wel vaker in Ivan zijn verhalen over een provinciestadje, al was het dan een andere provincie in mijn geval. Maar bij ons waren er drie opties op vrijdagavond: je trok naar de markt in een rokje met bloemetjes, klassieke schoenen waar je jongens met een hemd tegenkwam, of je trok in een jeans met all stars en t-shirt van de jeugdbeweging of een groep of stubru naar jeugdhuis 1 of je trok in dezelfde outfit maar misschien niet met een t-shirt van de jeugdbeweging naar jeugdhuis 2. De luxe van 2 jeugdhuizen. Ik gaf de voorkeur aan jeugdhuis 2, dicht bij het station als de mensen die in Gent studeerden thuis kwamen durfden die al wel eens iets komen mee drinken en het was ook handiger voor mijn bus te zien passeren en nog rap te crossen om hem aan een andere halte toch nog te kunnen pakken. Maar ik hield ook wel van de iets minder brave sfeer (en gelukkig deed mijn ma er niet moeilijk over dat er een inval van de politie was geweest en er een handvol wiet gevonden was, waardoor de vrijdag nadien er plots wel heel veel plaats was in het jeugdhuis). De gemiddelde leeftijd was er iets ouder en het vieruurtje vloeide spontaan over in de avond. De muziek was er ook iets weerbarstiger: veel The Pixies (uiteraard), maar Live en Lenny werden er enkel in het eerste uurtje gespeeld toen de schoolgaande jeugd er massaal aanwezig was en al even vaak slechts op verzoek en na een heuse smeekbede (afhankelijk van wie er achter den toog stond), maar een oudje van de Beastie Boys waarvan het volgens bepaalde mensen schaamtelijk was dat ik het niet kende werd vlot opgezocht of er passeerde al eens een live-versie van Rosie uit mijn geboortejaar,... Muziek voor mensen in de plaats van voor kleuters, zoals de Joeri zei.