Ik werd vannacht al snikkend wakker in een donkere ruimte met een heerlijk dik donsdeken. Kwade dromen hebben wel vaker dat effect. Het duurde even voor ik wist waar ik was. Ik hield mijn adem in, ik wou je niet wakker maken. Ik wou ook niet te veel keren of draaien. Ik ging graven in mijn gedachten, op zoek naar de uitgang, de rust die jij uitstraalde. De regen tikte op de ruiten, het waaide en ik nestelde me dieper in het donsdeken, in een hoekje van het bed. Op grijze dagen is het altijd moeilijker om wakker te worden, laat staan om het warme nest te verlaten. Daar valt weinig tegen te beginnen, het water van de douche kon de onrust wat wegspoelen en bij de appel en koek die op me wachten bij het ontbijt haperden mijn gedachten bij het enige woord dat momenteel van tel is: jij.