Als je het niet benoemt bestaat het niet en als ik er niet over schrijf op mijn blog is het niet gebeurd. Alhoewel ik ook wel schrijf over dingen die niet gebeuren, dus de vergelijking loopt mank. Maar ik kan nog eens stoer zeggen: het is mijn blog, ik doe wat ik wil, maar wat levert dat op?

Sinds de terugkeer uit Schotland is het opruimen begonnen, zaterdag trek ik de deur achter me dicht. Zonder spijt want ik heb er niet graag gewoond, ondanks het licht, de ruimte, het terras. Het was niet mijn keuze maar het hoorde in het pakket en ondanks alle bezwaren bleek het niet bediscussieerbaar. Ook bemiddeling van zijn vrienden deed er weinig toe. De dozen staan klaar, of toch zo goed als. Geheel in mijn eigen stijl zat er geen systematiek in, ik ben gewoon in zowat elke kamer begonnen met mijn spullen er van tussen te halen. De boeken waren simpel, van mij, dus dat was gewoon ze van hun verbanning van de zolder halen. Hij heeft een lijst gemaakt met de dingen die we samen kochten, niet zo heel veel als je het bedenkt, maar dat heb je waarschijnlijk als je twee huishoudens samen smijt. Heel veel dingen hadden we tijdens onze reis al uitgeklaard, zo worden de goedkope wijnglazen gewoon eerlijk verdeeld, ook al had ik er vermoedelijk meer. De blauwe potjes van de ikea heb ik "geclaimd" met de mededeling dat ik ze in zijn afwezigheid heb gekocht omdat hij het me anders zeker belet zou hebben en ze er nog hebben en ze een euro kosten. Het zijn het soort dingen waar ik geen ruzie over wil maken, het verwarmtoestelletje dat we van mijn pa kregen toen hij aan het opruimen sloeg, mag hij houden. Ik wou het toen al niet en ik wil het nu ook niet. Het argument dat het van mijn pa is, doet weinig ter zake. Op de lijst ontdekte ik ook de kleine tasjes die we op de retrobeurs vonden, de prijs staat er bij: 2 euro. En ik moet zuchten, één van die tasjes heeft ondertussen een ferme barst (zijn onhandigheid) en kan beter weggegooid worden. Zijn kattenbeest heeft wel meer kapotgekregen in dat anderhalf jaar: een vaas uit Disneyland waar ik wel gehecht aan was, een cadeautje van vrienden van mij, verschillende potjes hebben een brokje af en ik heb vorige zomer een groot deel van mijn keukengerief op de rommelmarkt verkocht. Maar wat haalt dat nu uit? Er zijn nog pottekes en pannekes in de winkels, mooiere, handigere, nieuwere,... Maar ik heb geen zin in discussies over een handvol euro's, net zomin als ik zin had in de bitse woorden toen bleek dat ik een serveerlepel en een dvd verkeerdelijk had ingepakt. Hij heeft ze ondertussen terug en ik heb gemerkt dat hij hier en daar nog spullen toegevoegd heeft aan mijn stapel. Het opruimen zou me normaal rust hebben moeten brengen, maar het zijn dat soort dingen die me met een wrang gevoel achterlaten. En de woorden van Elke in gedachten, hou ik mezelf dan voor: kop op. Die 4,5 jaar zijn niet verloren, ik heb weer wat van mezelf geleerd en met die portie zelfkennis trek ik nu mijn stoute schoenen aan en denk ik: "we zien wel..."