Aandoenlijk

Deze morgen verbeet ik mijn honger, sprong op de fiets, dan op de trein want ik moest foto’s laten trekken en dat moest nuchter. In de wacht...

Deze morgen verbeet ik mijn honger, sprong op de fiets, dan op de trein want ik moest foto’s laten trekken en dat moest nuchter. In de wachtkamer zat nog een oudere man. Ik weet niet hoe het komt, maar zo in de wachtkamer voelt een mens zich altijd wat meer weerloos dan anders. Hij mocht eerst, maar het bordje waarschuwde dat dit normaal was, er zijn immers verschillende onderzoeken en die duren niet allemaal even lang. Een vreemde boodschap, vond ik. En vooral waarom staat die daar? Wordt daar al eens heftig gediscussieerd in die wachtzaal? Hoogoplaaiende ruzies van mensen die denken dat de ander voorkruipt? Ik kan me moeilijk inbeelden dat je zou proberen om de blonde dame aan het onthaal te verschalken. Ze keek al zo streng. Ik was het eerst terug en mocht wachten op de foto’s. De boodschap was al duidelijk: niks te zien. En ik dacht aan mijn boterhammen in mijn brooddoos. Hij kwam ook terug in de wachtkamer zitten. Nog wat aan het frommelen aan zijn jas. “Juffrau, kun je soms…” Hij hield een gouden kettinkje vast met daaraan het beeld van de een of andere beschermheilige. “Mijn arm gaat niet meer zo hoog en anders verlies ik het maar in mijn zak.” Hij demonstreerde hoe hoog hij zijn arm kon opheffen en keek daarbij zo aandoenlijk, dat ik niet lang moest twijfelen. Ik hielp hem om het kettinkje aan te doen en nu kan hij weer beschermd door zijn beschermheilige rond lopen. Laten we hopen dat hij ook goed nieuws kreeg...

You Might Also Like

0 reacties