Tussen 7 en 8, 's morgens

Op dat ontieglijk voege uur kwamen ze vrijdag de container brengen. Dat betekende dus dat ik 20 à 25 minuten ervoor al op de fiets sprong, e...

Op dat ontieglijk voege uur kwamen ze vrijdag de container brengen. Dat betekende dus dat ik 20 à 25 minuten ervoor al op de fiets sprong, een uur waarop ik me meestal nog eens omdraai (ook al zou het niet mogen). Zeker nu het wat grijzer weer lijkt te worden (noot: geschreven op vrijdag) en nu mijn keel al heel herfstgewijs aanvoelt. Amper 1 minuut over 7 was ik op de afspraak. De auto's waren weg, een klein wonder, het is niet de beste straat om parking te vinden en wat erger is, er stonden nog parkeerborden. Het ene bord was wat verschoven, maar al bij al zou het wel lukken, dacht ik. En dan begon het wachten. Uit veiligheidsoverwegingen heb ik maar een stoeltje buitengezet. Binnen had weinig zin, zo zonder lampen en wat als ze de plaats zounden innemen. De volle 55 minuten (of wat had je gedacht?) heb ik zitten wachten, op een stoeltje in mijn straat. Het werd iets minder grijs, de wekker bij de buren maakte een hels lawaai, daar waren ze de krant al gaan halen en langzaam zag ik de mensen richting station of richting werk gaan. Vrijdag de laatste dag voor het weekend.

Ik begon vol goede moed aan de werken. In mijn eentje, ja omdat er nog opgeruimd moest worden. Na drie zakken leeg te gieten sloeg het noodlot toe. Een felle wind zorgde ervoor dat de deur dicht sloeg en ik buiten stond. Ik had eerder in de week al lachend gezegd dat mijn lijf begon te protesteren bij de gedachte aan het graven, maar dit had ik nu ook weer niet bedoeld. Gelukkig was er mijn held. Nadat we samen zijn takenlijstje gedaan hadden, begon het puzzelen. Wie konden we aanspreken?

"Dag meneer, ik ben patricia, ik woon in de straat achter uw straat. Ik ben zo stom geweest om me buiten te sluiten en ik denk dat mijn tuin aan de uwe grenst. Mogen we dat even controleren? En via daar binnen gaan?"

Gelukkig was de verloren tijd nog beperkt, maar het graven was zoals verwacht een nachtmerrie. De moed zonk in mijn schoenen, zeker toen mijn lief suggereerde dat er misschien nog een weekend zat aan te komen. De container was misschien niet voldoende? En meer van die leuke ideeën.

Op zaterdag kregen we versterking van allemaal fantastische mensen, echt waar. Ik heb een kanjer van een put gegraven voor de gasaansluiting en de mensen van eten en drank voorzien. Het graven in het oorspronkelijke huis lukte beter, de kelder lag ongelooflijk aan de oppervlakte en de container bleek net voldoende, als je die dingen ten minste met een bergje mag vullen. En top of the bill, er is ook een put voor een waterput!

Zondag werd dan een dagje om toe te geven aan de ziektekiemen, wat trunten en niks doen voor tv.

You Might Also Like

1 reacties

  1. Trunten... da's lang geleden dat ik dat woord gehoord heb! Iets wat mijn mémé vaak zei 'Nie trunten'
    Nog veel goeie moed en doorzettingsvermogen bij de verbouwingen!

    BeantwoordenVerwijderen