Elpen?

We zijn gisteren naar de laatste Eelt van Wouter Deprez geweest. Het gaat over zijn vader, maar deed mij ongemeen hard aan mijn grootouders ...

We zijn gisteren naar de laatste Eelt van Wouter Deprez geweest. Het gaat over zijn vader, maar deed mij ongemeen hard aan mijn grootouders denken. Ik ben het oudste kleinkind van de oudste zoon, Wouter is de jongste van vier, dus het kan wel een beetje in de buurt zitten. En het is West-Vlaanderen... Toen zijn vader zong van de lichtjes van de Schelde kreeg ik het moeilijk. Mijn grootmoeder zingt dat soms ook, vroeger. Tot voor een vijf- of tiental jaren geleden kwam ik aangefietst en hoorde ik mijn grootvader zingen van achter zijn werkbank in de garage. Duitse liedjes van Bella Maria en noem maar op. Ik moest altijd lachen en dan werd hij kwaad dat hij het niet gemerkt had. Mijn grootmoeder klaagde er vroeger altijd over: "hij zit daar weer, wat doet hij daar toch?" Maar zij hield binnen de boel draaiende en het moet gezegd, bij verbouwingen is het handig te weten dat je een brico dicht bij de hand hebt waar je maar één vijs moest vragen. Sinds een tweetal jaar heeft hij zijn collectie materiaal en vijzen en bouten en noem maar op sterk verwaarloosd. Hij houdt haar gezelschap, zo begon het althans. Hij werd wat te oud voor het land, zei hij. Maar hij moet het al eerder gemerkt hebben, en toen begon hij te waken. Hij verbeterde kleine foutjes en wij zeiden dat hij het zich zo niet moest aantrekken. Wat maakte het nu uit dat de rommelmarkt op zaterdag was? Ze had trouwens gelijk die keer, ze herkende ons ook altijd zonder problemen. Ook mijn lief, nooit moest ze zijn naam zoeken, terwijl hij wel eens moest denken. Ze sliep onrustig, ze durfde wel eens ronddolen in huis. Hij werd wakker en kalmeerde haar. Hij vermagerde zienderogen en sliep overdag wat bij als het huis vol kinderen en kleinkinderen zat. Zomaar in zijn zetel. Zomaar voor de televisie. Het laatste jaar nam hij alle koersen op, gewoon voor het geval hij in slaap zou vallen. En vorige week kwam de telefoon voor we naar M83 gingen: "Ze is opgenomen in het ziekenhuis, het ging niet meer. Ze komt waarschijnlijk niet meer thuis." Mijn pa had haar nog niet gezien maar hij zou me terugbellen. Uiteindelijk belde ik zelf voor ik zaterdag naar het ziekenhuis ging. Hij wist niet of ze mij zou herkennen en ze was zo agressief. Ze vloekte de hele tijd en maakte zich kwaad. Ik ging met een bang hartje binnen maar ze herkende me meteen. Ze vertelde zelfs aan een nicht dat ik in Gent woonde en "in het leven stond." De nicht keek me aan en ik knikte. Ja, Gent. Verder vertelde ze over de avond ervoor, dat ze op stap waren geweest en het te laat was geworden, en dat ze wel drie stukken taart hadden gegeten. En over mijn grootvader dat hij nog altijd niet terug was van "platse" en dat hij zou praten tegen een hond met een hoedje op en dat "zijn tong in lintjes sniedt". We konden lachen met haar opmerkingen, en het deed deugd. Voor mijn pa en tante die haar eerder die week bezig gezien hadden en ook omdat we weten dat we die momenten nog meer gaan moeten koesteren. Lichamelijk lijkt ze in orde, fel vermagerd, wat je nu beter ziet nu ze in pijama zit, maar ze kan het nog lang rekken. Mijn grootvader is er erger aan toe, vermagerd, verouderd, alleen in het huis dat zij vroeger draaiende hield... Hij durft te zeggen wat wij niet durven uitspreken: "dit wordt mijn d..." Maar hij zal er ook door moeten, opnieuw een ritme vinden en vooral een olifantenhuid kweken tegen haar aanvallen.

You Might Also Like

0 reacties