deadlinepaniek

Gisteren overviel het mij: een paniekaanval. Ik wist dat de grote deadline er zat aan te komen, het wordt een jaarlijkse gewoonte maar het w...

Gisteren overviel het mij: een paniekaanval. Ik wist dat de grote deadline er zat aan te komen, het wordt een jaarlijkse gewoonte maar het went niet. Ik ken de deadline al weken en al weken ga ik onbezorgd door het leven. En dan plots: niks meer. Verlammende angst. Fysiek voelbaar. Waarom heb ik twee dagen geleden nog tijd verspeeld aan het veranderen van de structuur van het rapport, zou ik niet beter schrijven. Tijd is kostbaar.

Ik vertelde het mijn lief dat ik 's morgens een moment van flippen had gehad. Hij reageerde onverwacht: "Ik vind het erg dat je je daar niet kan over zetten. In mijn job komen wel vaker opdrachten samen." Ik kon de tranen moeilijk tegen houden, het was de druppel.

Ik vertelde het later die avond aan een collega. Haar reactie houdt me op de been: "Het is een gevoel dat iedereen wel kent, zolang je het kan kanaliseren en focussen op de opdracht is het een goed gevoel om eens wakker geschud te worden."

You Might Also Like

0 reacties