In de week voor de levering van de keuken waarschuwde mijn grote baas me. "Laat je niet afleiden, er is werk te doen." Nogal hard, vooral omdat ik niet de indruk had dat het mijn werk verhinderde. Ja, ik was moe maar ik wist ten minste van wat, zei het afdelingshoofd. Zij gaf toe dat ze ook wou verbouwen, haar man niet. Idem voor de grote baas, "verbouwen is typisch voor vrouwen", beweerde hij, "dat nestgevoel..." Ik beweerde dat dat in ons geval niet opgaat, mijn lief heeft meer dat nestgevoel en de laatste dagen wordt het enkel bevestigd.

Het begon al aan de vooravond van de plaatsing van de keuken. Hij had zitten denken om de borden in die kast te zetten en de glazen in die andere, wat ik er van vond? Ik had er nog niet bij stilgestaan maar omdat ik de keuken afgewassen heb, ben ik wel de kasten beginnen vullen en nu verplaatsen we elk naar eigen goeddunken de borden, de glazen,... , volgens mij is er nooit plaats genoeg voor mijn spullen. Territoriumdrang maal twee.