Een fijne avond

Dankzij het Project kom ik wel eens op plaatsen waar ik anders niet zou komen. Het is dan ook wel eens een overwinning op mijn aangeboren k...

Dankzij het Project kom ik wel eens op plaatsen waar ik anders niet zou komen. Het is dan ook wel eens een overwinning op mijn aangeboren klein hartje als ik de deur opendoe en onbekende mensen mij aanstaren. “Wie is ze? We kunnen haar gemakkelijk meester, we zijn met meer…” zie ik hen denken. “Hallo, ik ben Patricia van Gentblogt en ik ben uitgenodigd om te komen kijken?” De blik die ik krijg zegt genoeg. Ze waren niet op de hoogte. Of toch? “Welkom”, zegt de oudste man van de groep, hij is vermoedelijk de leider. “Er moet nog volk komen, maar je vindt wel een plaatsje.” Hij wijst naar de tribune waar ik ga zitten op de derde rij. Een oudere vrouw staat recht aan de andere kant van de tribune en loopt naar de drie personen die ik bij het binnenkomen aansprak. Ik spreek zelden luid, dus zal ze mijn voorstelling niet gehoord hebben. Ik hoor ze fluisteren. “Pers” is het enige woord dat ik kan opvangen. Ze glimlacht en knijpt hierbij haar ogen dicht. Ik glimlach terug en hou mijn ogen open. Wanneer de anderen binnen komen, begroeten ze iedereen vriendelijk en kijken me wantrouwend aan. Ze worden gerustgesteld door degene die ik als leider aansprak. Hij blijkt slechts een ondergeschikte positie te hebben, wanneer een andere man, duidelijk de allerhoogste leider, me een hand geeft. Vanaf dat moment ben ik geaccepteerd. Zolang ik stil blijf, verstoor ik hun ritueel niet.

* Soms heb ik te veel fantasie, denk ik.*

You Might Also Like

1 reacties

  1. als het voor een artikel is, probeer ik altijd zoveel mogelijk incognito te gaan... gek hoe verlegen ik kan worden wanneer ik mezelf voorstel als tvdv voor gentblogt...

    BeantwoordenVerwijderen