Sinds zaterdag krijg ik een vraag niet meer uit mijn hoofd: hoe haalt een mens het in zijn hoofd om zijn dochter Shakira te noemen? Ongetwijfeld naar de heupwiegende zangeres die oorwurmen heeft, je weet wel, liedjes die je niet uit je hoofd krijgt. Voor de verandering eens iets anders....



En hoe kom ik daarbij? Simpel, via een zoekertje ben ik op een batje voor wol terecht gekomen, nog wel in Gent. Ik dus naar die vrouw. De toon in haar stem verraadde veel: "Het was een hobby van mijn ma..." Op het bed stonden drie kanjers van dozen van pampers vol met zakken waarin breiwol zat. Met moeite aangeraakt, nog spiksplinternieuw. Een buitenkans voor een beginnende creabea. De gruwel sloeg pas echt toe toen ze wees op de vier dozen die nog achter de kast zaten, ondertussen haar dochter Shakira tot kalmte manend. Toen ik het 's avonds een vriendin vertelde zei die "let maar op, jij wordt ook nog zo..." Maar ik heb wel al mijn tweede kledingsstuk (?) af: de wantjes, je weet wel. In fluffy antracietgrijs, lekker warm...