Ze belde. We hadden afgesproken om iets te gaan eten met zijn drieën ten voordele van de sportclub waar ze nog deel van had uitgemaakt.
"Wanneer vertrekken jullie?"
Mijn lief stelt haar gerust. "We zullen er zeker zijn als je aankomt."
Ik trek een wenkbrouw op. Zijn ma schiet haar te hulp. "Ja, ze is alleen he, en dan kom je niet graag alleen aan." Ik kan er ergens wel in komen, toen ik eens in mijn eentje afgesproken had met vrienden en die pas drie kawartier later arriveerden kon ik er ook niet mee lachen. Uiteindelijk zijn we ruimschoots voor haar aanwezig en kust ze zowat de helft van de zaal goeiendag voor ze zich naast mij laat neerploffen. "Ik ben blij dat jullie er al zijn."

Ik moet er aan denken als ik na de voorstelling en gesprek met mijn gratis bonnetje nog iets ga drinken in de bar. Ik ben in mijn eentje gekomen en ik weet dat er momenten zouden geweest zijn dat ik het bonnetje zou geweigerd hebben en gewoon naar huis gegaan zijn. Ik zou zelfs in staat geweest zijn om dan in mijn eentje nog iets te drinken, liever dan alleen in de bar te zitten. Er zijn ook momenten geweest dat ik er nooit zou aan gedacht hebben om in mijn eentje naar toneel te gaan. Ondertussen heb ik me daar gelukkig over gezet. En als de vrouw naast me, me aanspreekt, weet ik dat dit zeker op mijn lijstje zou moeten.