Weet je nog hoe we in een ver verleden ons vergaapten aan de Nederlandse commerciële televisie? Henny Huisman, zeg eens aaa, de honeymoonshow, André van Duin, wedden dat... En hoe we daar soms bij zuchten, alles was daar toch zo hardstikke gezellig, nee?

Daar moest ik plots aan denken, midden in een symposium over arbeidsmarktbeleid in Nederland en Vlaanderen. Waar is die gezelligheid naar toe? Bijna in één klap is de openbare dienstverlener verdwenen en kregen private bureaus, reïntegratiebureaus heet dat dan, de markt in handen. Hoofdbedoeling: work first. Geen gedoe met passende betrekkingen, je mag gewoon geen enkele job weigeren, ook als je minder verdient dan als je een uitkering krijgt of uren van huis weg bent voor een halftijdse job of zelfs minder. Werkzoekenden worden op basis van hun profiel een generiek traject toegewezen, bijna zelden met opleiding, want te duur en om de motivatie van de werkzoekende te verhogen wordt hem/haar gevraagd de helft van het bedrag voor te schieten. Als werkzoekende kun je bovendien zelf beslissen bij welk reïntegratiebureau je aanklopt, er is zelfs een website met quoteringen over de tevredenheid van de klanten.

Hardstikke eng, vond ik het.