dansen is geen democratie

Deze "wijze woorden" borrelden gisteren spontaan in me op toen we onze tangopassen in oefenden. We passeerden een koppel en hoorde...

Deze "wijze woorden" borrelden gisteren spontaan in me op toen we onze tangopassen in oefenden. We passeerden een koppel en hoorden de man met kordate stem zeggen: "Zoetje, ik wil hier draaien. Waarom doe jij niet mee?" Zij protesteert heftig: "Ja maar, dan moet je zo, en nu mag je nog niet draaien, je moet nog een basisstap doen." En wat volgt is een heuse discussie over links-rechts, achter-voor,... Wij lachten elkaar toe. Oei, foutje. Even tellen en we herbeginnen opnieuw. Ook bij een ander koppel werd hevig gediscussieerd. Ik begin er niet meer aan. Het heeft toch geen zin. Dansen is geen democratie maar een dictatuur. Als vrouw moet je je laten leiden en je kunt je daar tegen verzetten, het heeft toch geen zin. Veel efficiënter is het om te zwijgen. Ik concentreer me op mijn stappen, hij doet hetzelfde, veronderstel ik, en als er dan een foute stap tussen zit, trekt hij zich dat aan. Aangezien ik hem volg (allez probeer) is hij er van overtuigd dat de fout bij hem zit, ben ik op mijn gemak. Ha!

You Might Also Like

0 reacties