In een rijtjeshuis met slechts één steen tussen beide huizen kan uitslapen een uitdaging zijn. De kinderen aan de rechterkant zijn schatten, altijd beleefd en eigenlijk zelden lawaaierig. Maar 's morgens hoor je ze wel eens de trap op lopen, en dan weer af. Nadien lopen ze weer naar beneden en toch maar weer naar boven. Het is een geluid die me zelden stoort, zo ook deze morgen. Toen ik mijn ogen voor de tweede keer opende was mijn liefste al een tijdje terug aan het werken op zijn werf. Het wordt een zondag in mijn eentje, het is al lang geleden en hoewel ik veel zou kunnen doen, besluit ik om het rustig aan te doen. Een ontbijt met veel fruit, rustig mails lezen, blogs bekijken,... Normaal werk ik vandaag op mijn zolder, mijn houtvretende beestjes te lijf gaan. Ik schat dat het misschien twee uurtjes zal duren en eigenlijk zou ik er best zo snel mogelijk aan beginnen, dat het achter de rug is en de zondag nog voor me ligt. Maar dan zie ik een foto bij Bruno die me intrigeert. Er is geen tekst, enkel een paar tags. Het S.M.A.K. is hier vlak om de hoek bij manier van spreken en op zondag is er gratis toegang. Waar wacht ik eigenlijk op?

update: ik ben er niet alleen geweest, ik heb er ook een verslagje van gemaakt voor het project. Lepe trukken van een planman zonder artikels als je het mij vraagt.