Pijnlijke vaststelling

Je weet hoe dat gaat, na de vakantie zijn de kindertjes alles vergeten, ze moeten er weer een beetje in komen, zoals we zeggen. Gisteren op ...

Je weet hoe dat gaat, na de vakantie zijn de kindertjes alles vergeten, ze moeten er weer een beetje in komen, zoals we zeggen. Gisteren op de dansles was het ook van dat. Om het compleet te maken, hernamen we de eerste dans die we geleerd hebben en deden er nog een stapje bij. Een absolute ramp, man man man, dat zat ver. Een blik op onze lotgenoten leerde ons echter dat we het er nog niet *zo* slecht van af brachten. Een grappige commentaar die ik opving was de volgende: "1-1, de volgende die een fout maakt, betaalt een pintje." Gelukkig zijn wij niet zo competitief om het aantal fouten bij te houden.
Maar tijdens het zwieren in de armen van mijn liefste werd iets anders me ook duidelijk. Morgen heb ik opnieuw dansles bij Serkan en ik heb niet als een braaf meisje elke dag de liedjes beluisterd om te wennen aan het ritme, laat staan dat ik zou geoefend hebben wat sommigen ongetwijfeld wel gedaan hebben. Ik heb wel een nieuwe sjaal met belletjes, magere troost natuurlijk. Dus probeerde ik me de stappen te herinneren. Tot zowat een kwart van het liedje lukt het wel, denk ik. Maar gingen wij toch geen nieuwe choreografie aanleren voor de dansavond, en dat alles op drie weken?

You Might Also Like

0 reacties