Oef...

Toegegeven, de gedachte om te stoppen kwam even bij me op. Een halve nanoseconde ofzo. Mijn liefste mag dan al geen fervente aanhanger zijn ...

Toegegeven, de gedachte om te stoppen kwam even bij me op. Een halve nanoseconde ofzo. Mijn liefste mag dan al geen fervente aanhanger zijn van het bloggebeuren, hij heeft weinig keus. Het is sterker dan mezelf: elke dag zie ik wel mensen om me heen en borrelen de verhaaltjes spontaan op. Sommigen halen nooit tweb, andere rijpen even voor het zover is en nog andere worden (te) snel op losgelaten op de wijde wereld. Soms is het zwoegen om toch maar iets bij elkaar te krijgen, soms is er geen houden meer aan en rolt de ene draft na de andere van het klavier, mijn reserve voor drukke dagen. De vorige postjes waren er zo uit de reserve, bijeengetypt op een rustig moment en alvast van een datum voorzien. Ik wist dat me een drukke periode stond te wachten. Het idee om te stoppen kwam spontaan toen ik het postje voor de verjaardag van dit blogje schreef. Maar serieus, het was niet meer dan een fractie van een seconde.

Trouwens, als je in toeval gelooft of net niet, de vooravond van het publiceren van het bewuste postje kwam ik de gast tegen die de inspiratie voor de naam van dit blogje leverde. Het was minstens vijf jaar geleden. Maar onlangs zijn ze verhuisd en nu komt hij weer shoppen in mijn supermarkt. Het was zeker wennen om hem weer tegen te komen. Tja, ooit belde ik hem in het midden van de nacht uit bed als ik zelf niet kon slapen (en ik mijn toenmalige vriendje niet durfde storen), maar zoals vaak durft contact wel eens te verwateren wanneer liefdes door een ander beantwoord worden.

Wie zou dan echt aan stoppen durven denken bij zoveel… euh… toeval?

You Might Also Like

1 reacties