Grijze tinten

Grijs is de achtergrond van de grafieken waar ik gisteren te lang op aan het prutsen was. Te laat zag ik dat de trein die ik wou nemen al ve...

Grijs is de achtergrond van de grafieken waar ik gisteren te lang op aan het prutsen was. Te laat zag ik dat de trein die ik wou nemen al vertrokken zou zijn. Dan maar nog efkes een rand aanpassen, het kleur veranderen,...

Grijs was de lucht in Gent toen ik van de trein stapte. Ik baalde ook een beetje, want nu moest ik me haasten naar de dokter met de foto's van mijn binnenkant. Straks was haar spreekuur voorbij.

Toen ik buitenstapte met nog een voorschrift voor nog sterkere ontstekingsremmers zag de lucht nog grijzer. Donkergrijs. Er stond ons iets te wachten, dat was duidelijk. Een gemiste oproep. Mijn liefste, ja we hadden vage en voorwaardelijke plannen, of ik eens kon terugbellen.

Leek de lucht nu grijzer?

Aan zijn stem hoorde ik het meteen. Het ging onweren, geen twijfel mogelijk. Hij wou het nog verbergen met een streepje zon, maar daar kijk ik zo doorheen. Iets op het werk... Dat klonk allesbehalve positief, zeker als je in een bedrijf werkt dat herstructureringen aangekondigd heeft.

Ik zuchtte, nam mijn spullen en keek nog maar eens naar de lucht. Heel donkergrijs. Het was een kwestie van aftellen voor de bui zou losbarsten. Ik weifelde: wachten of vertrekken?

Voor ik goed en wel mijn straat uit was, voelde ik de eerste druppel. Dan maar iets harder trappen... Aan de Watersportbaan zag het gewoon zwart, wat verder aan het ziekenhuis zag ik roze tinten. De zon ging onder en later op de Rooigemlaan zag ik lichtere blauwe tinten voor me. Ik zag er een voorteken in. Blijkbaar was het toch zo erg nog niet.

Later op de Brusselsesteenweg voelde ik de gruisregen in mijn gezicht. Het was niet langer miezerende vochtigheid die niet goed weet wat ze wil, nee, de druppels kwamen zonder de minste twijfel naar beneden, maar het waren niet de striemende stromen waardoor je gaat vloeken. Eerder douchestralen...

De kat wachtte me op. Ik keek naar de lucht, het grijs van de vallende avond en toen uiteindelijk de nacht viel en ik het hele verhaal gehoord had, viel alles best nog mee. Grijs onmiskenbaar, maar niet zwart...

You Might Also Like

1 reacties

  1. Soms denk ik ook dat mijn leven te grijs is. Het kabbelt rustig verder zonder hoogten of laagten. Veilig. Vertrouwd. Geen diepe dalen maar ook geen grote hoogten. Wat te verkiezen?

    BeantwoordenVerwijderen