De kleine Johannes

Ooit in een ver verleden vond mijn moeder het nodig dat ik typlessen ging volgen. Ik herinner me het nog zo: in een achterzaaltje van een ca...

Ooit in een ver verleden vond mijn moeder het nodig dat ik typlessen ging volgen. Ik herinner me het nog zo: in een achterzaaltje van een café stonden tafels in een grote U-vorm en op vrijdagavond werd er getypt dat het een lieve lust was. Het moet ergens in mijn vijfde of zesde lager geweest zijn want "nadien in het middelbaar hebben ze te veel werk om regelmatig te oefenen" zoals de mevrouw op huisbezoek mijn moeder overtuigde. Meer dan vijftien jaar geleden dus, een eeuwigheid, zeker op gebied van typmachines. Ik had zo'n groot zwart ding waar je met je vingers tussen de toetsen kon geklemd raken en op het einde van een regel klonk een belletje, hoewel je niet mocht kijken, moest je toch zo ongeveer weten wanneer het einde van de regel eraan kwam en op tijd een nieuwe lijn beginnen. Niks automatisch uitlijnen. Onze vingers werden afgeschermd met een blad papier en onze blik moest op de tekst geplakt zijn. Slechts enkelingen hadden een elektrische schrijfmachine. Dat werd trouwens afgeraden door de leerkracht. Een mechanische typmachine was de beste manier om te leren tikken. Blindelings, dat spreekt voor zich. Ideaal voor meisjes ook, want ik herinner me heel weinig jongens in die les.
Maar de horror beperkte zich niet tot vrijdagavond, nee, elke dag moest er geoefend worden, elke dag verzeilde ik met mijn vingers tussen die zwarte toetsen. Frustrerend, vooral dat we bladzijden vol zinloze combinaties van letters moesten tikken, gewoon om de toetsen blindelings te weten te vinden. En waarom moesten we zonder fouten leren tikken? Daar was toch typex voor. Uiteindelijk oefenden we ons lam op een tekst waarvan ik zelfs nu nog de eerste woorden zomaar kan tikken: "De kleine Johannes. Ik wil je iets vertellen over de kleine Johannes. Zodra je me niet meer gelooft moet je dit verhaal niet verder lezen. Je mag er ook nooit iets over vertellen tegen de kleine Johannes want dat zou hem veel verdriet doen..." Gedurende een aantal minuten moesten we deze tekst tikken, snel en zonder al te veel fouten. Later kregen we dan een diploma met het aantal aanslagen per minuut.
Zo snel kan ik niet meer tikken, blindelings lukt wel nog, zoals ik vandaag mocht vaststellen toen ik grote stukken tekst moest overtikken omdat het document alleen op papier beschikbaar is. Alleen gebruik ik niet alle tien vingers zoals het hoort, mijn ringvinger beroert wel eens de A-toets en zeker de M-toets. Gelukkig is er nu een spellingscorrector en kan ik regelmatig terugkeren naar een woord om hier en daar een letter op de juiste plaats te zetten. Maar het belletje mis ik wel...

Maar wat ik me vooral afvraag: bestaat die terreur nog? Of ben ik al zo een oude doos?

You Might Also Like

5 reacties

  1. Ik heb in mijn eerste en tweede middelbaar ook nog dactylo gevolgd op (weliswaar elektronische) tikmachines. Het jaar nadien zijn ze overgeschakeld op de pc, waar mijn broer mee heeft leren tikken.

    Dat was toen idd nogal strikt: niet verbeteren, zo snel mogelijk, volledig blind en als toemaatje kregen we er nog een deel "formulieren" bij om te leren dat machien te positioneren op de invulveldjes van pakweg een overschrijving. Briefschikking en al die toestanden kwamen ook aan bod. Ik spreek hier over 9 jaar geleden, dan behaalde ik dat diploma.

    Ik herinner me nog dat ik thuis oefende op onze hypermoderne pc (een 486) met het scherm uit, maar telkens onmiddellijk besefte wanneer ik een foutje gemaakt had. De backspace toets zat er snel als een automatisme in, waardoor ik natuurlijk onder mijn voeten kreeg op het examen waarbij elektrische typmachines gebruikt werden zonder typexrol en men dus regelmatig een paar lettertjes over elkaar tegenkwam op mijn blad.

    Ik kan nog altijd vrij snel blindelings tikken met tien vingers, maar maak heel wat fouten. Het automatisme van de backspace toets zit er nog goed in ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik leerde het in het tweede middelbaar, op computers toen, met een heus programma.

    'Dankzij' mijn werk, kan ik nog steeds razendsnel en vrij foutloos typen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ooooh! Ik heb leren blind typen toen ik tien jaar oud was. Dat is dus al een jaar of twaalf geleden.

    Ik heb De kleine Johannes op mijn examen moeten typen! Enorm grappig dat ik dit hier lees.

    Ik had in die tijd een elektronische typmachine maar de meerderheid deed het nog met zo'n enorm zwart ding.

    Hier thuis hadden we toen ook al een laptop maar 't was er eentje met MS-DOS. Stel u voor :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik heb ook leren typen op zo'n zwaar oud ding. Zo eentje dat je vroeger in banken tegen kwam. Mijn pa had dat ergens gratis meegekregen en het was meer dan goed genoeg om op te leren typen. Enige nadeel was dat het ding pokkezwaar was, zeker drie keer zo zwaar als de mechanische typmachines van mijn medeleerlingen en dat het ding nogal stroef was. Ik moest eerste het volledige alfabet typen om de hamertjes wat los te maken. Maar daarna ging het vlotjes.

    Ik kan nog steeds supersnel en quasi foutloos typen. Als ik dan andere mensen zie sukkelen met twee vingers op het toetsenbord, ben ik altijd blij dat mijn moeder mij overgehaald heeft om in het middelbaar dactylo te volgen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. ook deze lessen gevolgd... herinnert iemand zich nog een zekere tekst : "Oproer" ? 100den keren getyped ....

    BeantwoordenVerwijderen