Voor ik me in mijn zetel kon installeren voor de tv, me afsluiten van de buitenwereld nam mijn liefste me mee op sleeptouw. Aangezien hij ’s avonds nog moest gaan werken bleven we nogmaals in Gent. Met onze afstempelkaart van Amuseevous in de hand stapten we deze keer het Huis van Alijn binnen.
Het was niet mijn eerste bezoek. Ik herinner me in vervlogen tijden een bezoek op schoolreis aan een muf museum, toen waarschijnlijk nog het museum voor volkskunde genoemd. Later verdween die indruk wel dankzij een paar recentere bezoekjes. Maar al bij al blijft het een relatief klein museum. Voor kinderen is er nu een aangepast parcours waarbij ze op zoek moeten gaan naar de moordenaar van Hendrik. Die bordjes zorgden af en toe voor een beetje uitleg bij de verschillende kamers. Net als de commentaren van de oudere bezoekers die zich hun jeugd weer voor de geest haalden.
Momenteel lopen er twee tentoonstellingen: eentje met familiefilmpjes wat soms best hilarisch is, een polonaise op een trouwfeest, inzoomen op de bikini van Margriet, de verjaardag van Louis, een bezoek aan de wereldtentoonstelling,… en een tentoonstelling over de jaren ’50 die ook wel de mayonaisejaren genoemd worden. Maar zoals in de rest van het museum is het vooral visueel, echt veel uitleg wordt er niet gegeven. Ze werken ook aan een tentoonstelling over de jaren ’70, in de voorlopige ruimte vond ik het vakantieboek terug dat wij ook in de kast hadden liggen met massa’s spelletjes en knutseltips maar nooit echt uitgeprobeerd. Voor deze tentoonstelling zijn ze trouwens nog op zoek naar herinneringen en voorwerpen.