Anja, een laatste kans

Een paar zaterdagen terug en hopelijk nog niet te laat... Ik stap op de tram. Na de drukke rij aan de kassa in de supermarkt is een bijna le...

Een paar zaterdagen terug en hopelijk nog niet te laat...

Ik stap op de tram. Na de drukke rij aan de kassa in de supermarkt is een bijna lege tram een opluchting. Met overvolle boodschaptassen zoek ik me een plaatsje; mijn hoofd vol ideeën.

Mijn gedachtenstroom wordt onderbroken door een rustige stem. Een jongeman op het eind van de tram is beginnen praten. Ik zie enkel zijn rug. Ik heb geen GSM-toontje gehoord maar de stem aan de andere kant van de lijn trekt onvermijdelijk de aandacht van de medereizigers.

"Anja, luister eens..."

De stem aan de andere kant van de lijn legt hem het zwijgen op.

"Anja, je laat me weinig keus, je antwoordt niet op mijn berichten. Ik moest wel iets doen..."

Dat klinkt serieus.

Opnieuw onderbreekt de stem hem. Duidelijk kwaad, woedend,...

Hij blijft rustig.

"Anja, we kunnen toch wel eens afspreken om ervoer te praten. Via GSM is zo onpersoonlijk. Er is zoveel gebeurd, dat kan je toch niet zomaar wegvegen..."

De stem klinkt nog luider nu maar nog steeds onverstaanbaar. De jongeman blijft op rustige toon zijn zaak bepleiten.

Een vrouw kijkt hem aan. Ik vang haar blik, verstandhouding, nieuwsgierigheid. Wat zou er gebeurd zijn? We willen niet luisteren, zo zijn wij niet (instemming), maar we hebben weinig keus natuurlijk (nog meer instemming), dus Anja, bij deze, een laaste kans?

You Might Also Like

0 reacties