drie mannen op een podium,

drie muzikanten,

een contrabas, een piano en een mondharmonica,

drie muziekinstrumenten, maar zoveel meer,

een dialoog,

via muzieknoten,

een van hen is blind,

de ander speelt met zijn ogen gesloten,

ongelooflijk,

ik maak een nota aan mezelf, dringend de cd van Gershwin nog eens beluisteren,

gebiologeerd volg ik het podium,

een perfect evenwicht tussen drie,

waarom dit verstoren met een vierde?

het lijkt dan ook bijna heiligschennis als Toots Thielemans vol lof Trijntje Oosterhuis aankondigt in een lange rij van vrouwelijke artiesten waar hij ooit mee optrad en die bijna allen een cd in de jazz collectie van de krant hebben,

waarom het evenwicht verstoren?

de vraag verdwijnt wanneer ze begint te zingen,

"instant kippenvel"

Toots heeft niet overdreven,

ik kende haar van "All of me" die vorig jaar en dit jaar op de Blue Note CD van de Knack terug te vinden zijn en waar ik tevergeefs naar uitkeek,

maar ze overtrof ruimschoots mijn verwachtingen,

ik vergeet op slag mijn voornemen om geen cd-winkel meer binnen te stappen voor het tien graden kouder is,

enkel het podium kan mijn aandacht vasthouden,

ook wanneer ze weer verdwijnt,

en de dialoog tussen de drie mannen zich herneemt,

zo hoor ik niet de klachten over de grappige mengeling Nederlands - Engels, het gsm-gesprek van een achttienjarige met zijn ma,... Ik merk met moeite dat de tent leegloopt, de warmte kan blijkbaar niet zomaar weggewapperd worden met een blauw promowaaiertje.

Zucht,
een concert dat me zeker bij zal blijven...