Onderweg van en naar Brussel kom ik soms bekenden tegen, soms levert dat een tof gesprek op, anderen probeer ik liever te ontwijken, al dan niet bewust. Zo is er iemand met wie ik in eerste kan samen zat, waar ik met moeite een paar woorden mee gewisseld heb, er is niet echt een reden om hem te ontwijken, een eerder genante toenaderingspoging van vele jaren geleden kan al lang niet meer als excuus dienen. Via via hoorde ik dat hij in het buitenland werkte, sinds enige tijd blijkt hij echter terug te zijn. Af en toe kom ik hem wel eens tegen op het perron. Onbewust zijn we teruggevallen in onze oude gewoonte: een vluchtige blik, haastig opzij kijken als de ander het merkt,...

Eergisteren haastte ik me de trein die stond te wachten op, spoedde me door de gangen, eindeloos op zoek naar een plaatsje en uiteindelijk kies ik er die plaats tegenover hem uit. Een lange weg naar Gent. Hij had de krant, ik had een boek.

In Gent aangekomen gaan we elk een andere kant op. Hij kiest voor de deur vooraan, ik ga naar achteren. Bijna opgelucht stap ik op het perron. Maar... hij staat te wachten aan de bank. Hij draalt wat, ziet me en loopt verder. Slenteren is eerder het woord. Onderaan de trap zie ik hem weer wachten. Hij moet duidelijk naar de achterkant van het station, ik naar de voorkant, maar ik kan hem niet missen. Hij wacht er eventjes, kijkt over zijn schouder, nog een laatste blik...



Vanavond kon ik meegenieten van het privéleven van een vijftigjarige man. Flarden als "het is alleen maar voor de sex", "ze maakt deel uit van het bewustwordingsproces", "ik voel me wel aangetrokken, maar ze is 37", "we hebben zaterdag haar badkamer geschilderd, begonnen om 9, gedaan om 4, niks meer" hij wappert met zijn handen, "echt niks meer", "ik heb haar meer te zeggen dan ik thuis kwijt kan en dat vind ik erg", "aan wie anders moet ik dat vertellen",... Ongewild kijk je in de richting van de man, hij praat tegen een vrouw die ik niet kan zien. Maar ik kan zo zijn verhaal meevolgen, ik voel een beetje schaamte in zijn plaats. Hij praat lustig verder, alle details, nog meer details, hij is jaren getrouwd met een vrouw en wil nu alleen gaan wonen, er is wel een andere vrouw, maar niet lichamelijk, die was er wel jaren geleden en voor langere tijd kleurde hij buiten de lijntjes... Het verhaal kan zo tippen aan het eerste beste stationsromannetje, en het speelt zich ook af op de trein.