Het is zelden dat hij ons bureau binnenkomt, terwijl ik wel regelmatig bij hem over de vloer kom omdat ik weet dat hij wel eens durft vergeten van zijn telefoon of mail te beantwoorden. Hij heeft een boodschap voor mijn collega en ook voor mij een hele informatica-boterham.

En dan...

"Is het waar?"

Ik kijk hem niet begrijpend aan.

"Ja, ik sprak net je chef, die zei dat je vertrekt..." Hij kijkt verbijsterd.

"Ah, ja..." Ik haal mijn schouders op en probeer weinig overtuigend een aanvaardbare reden te vinden om mijn beslissing te rechtvaardigen.

Hij knikt en dan komt de M-vraag. "Ik weet dat er minder ruimte is dan in de privé, maar kon je niet onderhandelen over een hoger loon? Er moet toch iets mogelijk geweest zijn, met jouw capaciteiten..."

Ik antwoord kort dat er meer is in het leven dan geld verdienen. Maar ik zie dat hij het niet begrijpt.

"Wel spijtig, want je bent zo goed op de hoogte van die nieuwe ontwikkelingen en ik vond dat we wel goed samenwerkten..."

Ik rol mijn ogen en denk aan alle keren dat ik hem een kwade mail stuurde, de beschuldigingen, hoe we beiden door de allerhoogste als kleuters zijn behandeld omwille van ons bekvechten.

"...maar je blijft in Brussel? Dus we kunnen elkaar ook nog in andere omstandigheden dan het werk zien."

Ik glimlach nog maar eens beleefd maar ik sta perplex. Ik ga ze waarschijnlijk nooit begrijpen die informatici, of moet ik zeggen die mannen? Maanden spanningen omwille van dat project, mails, nota's tot de allerhoogste trede in de hiërarchie, soms durfde ik bijna mijn gezicht niet meer tonen op het derde, bijtende beschuldigingen voor het achterhouden van informatie, in mijn beleefdste Frans me kwaad maken, mijn mening duidelijk maken, wijzen op de tekortkomingen,... Of zouden ze dat opwindend vinden?