Van heel wat berichtjes op deze blog bestaat ook een papieren versie, niet de versie met alle wie-wat-wanneer details, maar krabbels op papiertjes die rondslingeren in mijn ‘sjakosj’ en die ik achteraf intyp. Dit is er zo eentje…

Vrijdag, middagpauze, deze meid heeft een missie: het promotiebureau voor toerisme in Wallonië, vlak bij mijn werk, dus ideaal om eens te gaan polsen hoe we onze drie daagjes Luik kunnen invullen. Ik had me de moeite kunnen besparen, de vriendelijke dame achter de onthaaldesk kon niks anders doen dan me doorverwijzen naar het toerismebureau in Luik zelf. Het gebouw op zich is natuurlijk wel de max, je zou het niet zeggen aan de buitenkant maar het is heel licht vanbinnen, allemaal met natuurlijk materialen uit Wallonië zoals de vriendelijke dame me wist te vertellen. Dit alles in het Nederlands vermengd met heel wat Frans, maar ze wou toch van de gelegenheid profiteren om haar Nederlands oefenen, wat niet zo vaak lukte in de familie van haar Vlaamse man omdat die dialect praten…Ik heb er uiteindelijk toch een brochure met “opmerkelijke” wandelingen. Toe ik het aan mijn collega vertelde kreeg ik als reactie “Filleke, si tu vas en Wallonie, il faut t’adapter, on y a plus de temps…” Zucht, ik zal wel zien zeker.

En op de terugweg, maar eens vlug binnengesprongen in die winkel met die etalage die me elke morgen toelacht. En het was efficiëntie troef. Zoals steeds in feite, ik ben er niet de vrouw voor om urenlang winkels af te schuimen, van alles te proberen en dan toch niks mee te brengen. Nee, ik kan die mannen die rondhangen op zaterdag in de Veldstraat met wanhoop in de ogen wel begrijpen. Zonder duidelijk doel krijg je mij daar niet binnen en vraag me ook niet naar mijn mening. Sinds eind vorig jaar heb ik geen nieuwe kleren meer gekocht en met de WW-sessies leek het ook nogal weggesmeten geld. Ok, ik geloofde er geen sikkepit van, maar wat als er toch mirakels bestonden? Maar ik wijk af, ik dus rap-rap eens gaan kijken, en toch wel iets gevonden zeker, paskotje in en verkocht. Opnieuw een zwart jurkje, maar na de goede resultaten op de weegschaal durft een mens zich wel eens te laten gaan. Temeer omdat ik steeds meer moeite heb om iets te vinden in mijn kleerkast en nee, dat is geen typische vrouwenpraat.