Vrijdagavond was ik uitgenodigd voor een etentje bij vrienden uit mijn Brusselse periode. Het was reeds geruime tijd geleden dat ik hun zoontje nog gezien had. Van een kraaiende baby is hij veranderd in een rondlopend monstertje dat dolenthousiast van alles en nog wat wauwelt, dingen in het rond strooit en de ouders van trots naar wanhoop doet omslaan in een recordtijd.
Om de één of andere duistere reden had hij mij uitverkoren als gesprekspartner. Eeen niet zo evidente keuze. De meeste kinderen geven spontaan de voorkeur aan mijn tafelgenoot. Hij gaf me een rondleiding in het appartement, daarbij al zijn speelgoed laten zien, om me nadien, in de zetel te installeren zodat hij me beter het ene boek na het andere kon aangeven. Het was duidelijk dat zijn ouders hem al heel wat dieren laten zien hebben en hij volop de namen aan het memoriseren was. Dit werd dan ook ons voornaamste gespreksonderwerp; een ietwat ongelukkige keuze waar ik me niet 100% goed bij voelde. Zo goed is mijn kennis van dierennamen of geluiden in het Frans niet. Ok, een haan kraait of doet van kukeleku, maar niet in het Frans, dan doet hij iets anders. En wat dan met le of la, un of une? Is het le grenouille of la grenouille? En wat met een crapaud? Lerenz ijn ouders hem al het onderscheid tussen een kikker en een pad of is dat nog te vroeg? Trouwens hoe zie je het verschil? Vraag ook niet waarom maar het monstertje heeft een voorkeur voor reptielen en insekten, beesten die bij mij spontaan eeikes ontlokken, wat niet enkel internationaal is, maar ook grappig, toch als ik het doe.
Persoonlijk stoort het me altijd als ik volwassenen babytaal hoor brabbelen tegen baby's (laat staan tegen elkaar, he koekiewoekie) of een overdreven gebruik van verkleinwoordjes. Ik voel meer voor een volwassen aanpak maar voel me soms ook wel ongemakkelijk bij Franstalige kindertjes. Mijn grootste nachtmerrie was niet voor niks uitgelachen te worden door mijn kind. Ik besef dat ik het geslacht van woorden wel eens verwissel maar vind ook wel dat ik me voldoende uit de slag kan trekken om een gesprek te voeren of in discussie te gaan. Hoewel ik moet toegeven dat een kleine opmerking op mijn taalgebruik soms al voldoende kan zijn om me uit mijn lood te slaan. Sommige mensen, voornamelijk oud-leerkrachten, hebben al eens de neiging om spontaan verbeteringen aan te brengen. Meestal goed bedoeld maar soms wel storend. Maar ik wijk af, terug naar vrijdag.

Na het etentje wou ik de laatste trein uit Brussel richting Gent (eigenlijk Oostende) nemen. Er was nog efkes paniek of ik het wel ging halen maar toen ik in het Centraal Station aankwam, was het gelukt. Mijn trein had twintig minuten vertraging. Mijn eerdere ervaringen met treinen kwamen hier al eerder aan bod en dit is er eentje in het rijtje. Uiteindelijk waren er nog een handvol treinen, maar slechts eentje ging verder dan Brussel zuid. Op aanraden van een conducteur van zo'n trein zijn we, want ik was niet alleen op het perron, naar Brussel Zuid getrokken. Naar eigen zeggen, ging het onze mogelijkheden doen toenemen maar uiteindelijk zat er niet veel anders op dan te wachten. Het voordeel was wel dat er op dat uur, na middernacht, nog volk rondloopt in het station, niet enkel gestrande reizigers maar ook nmbs-personeel. Onze vertraging liep ondertussen op tot meer dan een half uur, maar het dient gezegd, de trein kwam er uiteindelijk toch. Het enige dat er te veel aan was, was wel de ijverige conducteurs die toch nog alle ticketten gingen controleren en een eenzame toerist veertien euro vragen om in Oostende te geraken.