Belofte maakt schuld, ook in blogland, veronderstel ik. Bovendien is het iets wat me de laatste tijd bezighoudt na een aantal opmerkingen, voornamelijk van vrienden uit het middelbaar die geconfronteerd worden met mijn nieuwe situatie en meteen ook met een manier van mensen ontmoeten die ze niet kennen. Ruwweg komt het hier op neer: hoe wanhopig moet je zijn om je in te schrijven op een datingsite?
Zo cru formuleerden ze het dan wel niet, maar dat was soms wel de indruk die ik kreeg. Voor een deel omwille van de vooroordelen die nog steeds bestaan tegenover het internet. Uiteindelijk bestond het nog niet toen wij jongens interessant begonnen te vinden. Liever briefjes smokkelen via-via, wachten aan de telefoon, je-weet-wel dat zwarte ding met toetsen in de woonkamer waar iedereen je kan horen,…
Maar wat als je het nu eens omdraait? Hoe zijn ze hun lief tegengekomen? Op de trein in gesprek geraakt, op een fuif, via gemeenschappelijke vrienden, via een cursus,…Er worden boeken, al dan niet bestsellers over vol geschreven, menig hollywood-budget financierde een dergelijk verhaal, uren soap-genot of -gruwel: vrouwelijke vrijgezel (al dan niet wanhopig) op zoek naar de ware (al dan niet op het witte paard), how they finally meet and fall in love…
Misschien is het de tijdsgeest ofwel worden we wijzer met de jaren en durven we niet meer om gewoon iemand aan te spreken, mij overkomt het zelden dat een losse opmerking uitmondt in een boeiend gesprek. Ik wil ook direct toegeven dat ik er niet altijd open voor sta, als ik ’s morgens richting Brussel spoor wil ik eigenlijk liefst gewoon mijn krant, ook al heb ik geen ochtendhumeur. In de tram wil ik liever een lijstje met boodschappen opstellen dan praten met een nobele onbekende die ik binnen x haltes toch al weer moet verlaten. In mijn sportcursus niks dan vrouwen en hoeveel mensen gaan in hun eentje naar de cinema?
Maar natuurlijk is er ook wel een beetje nieuwsgierigheid, hoe kom je in contact, waarover “praat” je,… En hier kan je het eigenlijk ook omdraaien, wat was het eerste waar je met je lief over gepraat hebt? Een opmerking over hoe druk het wel is, dat de muziek te luid staat, of je elkaar niet ergens van kent, dat feestje bij… Openingszinnen blijven natuurlijk moeilijk, maar dat vergemakkelijken die sites wel een beetje door profieltjes voor te stellen. Je kan je via een aantal rubrieken voorstellen, muziek, literatuur, auto’s, lievelingsgerechten, kledingstijl, wat je wil of net niet, je ideale vakantie,… Heel interessant onderzoeksmateriaal voor een sociale wetenschapper maar is het ook “bruikbaar”? Sleutelwoorden zijn natuurlijk originaliteit en spontaniteit, maar wanneer is dat niet het geval? Grote meerderheid is niet op zoek maar staat er wel voor open als het zou klikken. Anderen zoeken gewoon casual sex, is dan ook weer duidelijk.
Geheel volgens de tijdsgeest is het shoppen en etiketten lezen. Als vrouw is het iets gemakkelijker en kan je gewoon wachten tot je bericht krijgt, clichés of wet van vraag en aanbod (meestal zijn er meer mannen ingeschreven). Sommige berichten zijn grof, andere zijn gewoontjes en heel af en toe zit er iets tussen waarvan je denkt waw. Niks nieuws dus onder de zon.
Maar een mens blijft natuurlijk niet eindeloos berichtjes uitwisselen, uiteindelijk is het toch de bedoeling om elkaar eens te ontmoeten. Altijd weer spannend en altijd weer een moment waarop je denkt, waar ben ik aan begonnen. Maar eens je mee doet aan het spel, moet je ook de regels respecteren, uiteindelijk kun je die gemakkelijk naar je hand zetten. Er gaat niks boven een portie gezond verstand en vertrouwen op je gevoel.
En wat er van geworden is? Een paar toffe ontmoetingen, een paar waar het uiteindelijk niet klikt in het echte leven,… Heb ik er de liefde van mijn leven gevonden? Wie kan dat met zekerheid zeggen in het echte leven? No regrets, jamais.